Κύκλοι εξομολογήσεων | Βαγγέλης Ρουσσάκης

Θα μπορούσα να σ’ αγαπήσω πάλι
Όπως τότε
Να έρχομαι τα πρωινά
Για να σε βρω – ανυπόμονα

Να φοβάμαι που άργησες δύο λεπτά
Στο ραντεβού
Να νιώθω ο πιο ευτυχισμένος άνδρας
Κάθε φορά που σε βλέπω

Κι ας είχαν περάσει μόλις δύο ώρες
Από την τελευταία φορά

Να γελάω μαζί με τους ουρανούς
Και τα δέντρα
Που υπήρχες – δική μου
Να ορκίζομαι στο θεό της ποίησης
Της μουσικής, των αστεριών
Πως θα ξερίζωνα τους δαίμονες
Από μέσα μου
Για να φτιάξεις εκεί, σπίτι για τα όνειρα σου

Να απελπίζομαι κάθε φορά
Όταν οι νύχτες ήταν τόσο μικρές
Και η αγάπη μου – τόσο μεγάλη
Ήθελα μόνο η νύχτα να είναι λέξεις
Το ποίημα τα μάτια σου
Το κορμί σου οι νότες – μιας άνοιξης

Να μπορώ να ψάξω όλους –
Τους ασήμαντους φθόγγους
Για να σου χαρίσω μιαν ομορφιά –
Ματαιοπονώντας πάντα –
Αντάξια της δικής σου
Κι εκείνα τα χημικά στοιχεία
Ήταν η αρχή της προσευχής μου
Ένας δεσμός – Ο δικός μας
Αδιαπέραστος και άφθαρτος –
(Πάντα τρέφουμε ευσεβείς πόθους οι άνθρωποι)

Να κλαίω κάθε φορά
Επειδή υπήρχε ο αποχωρισμός
Σαν έρμαιο των ημερών
Που έφευγαν πάντοτε γρήγορα

Θα μπορούσα να σ’ αγαπώ
Με μιαν αγάπη ηλιοστόλιστη
Σαν ένας ατέρμονος Αύγουστος –
Αν δεν είχες φύγει

Θα μπορούσα να σ’ αγαπώ
Με έναν έρωτα κεραυνοφόρο
Σαν την τελευταία καταιγίδα του Απρίλη
Να έλεγες: «Και να μην τέλειωνε…»

Αν ερχόσουν…