Αs far as I break my head | Κάλλια Βαβουλιώτη

Ο ρεαλισμός μου τρέφεται 

από την ελαστική ηθική σου

περίφραση του ανήθικου 

όπως η μισή αλήθεια 

στην ορθολογιστική καθομιλουμένη

λέγεται το ψέμα

*

ο χρόνος και ο χώρος

-ποτέ δεν ήταν δικλείδα ασφαλείας

κάποιας "ευφυούς" σου ευφάνταστης κοροιδίας

μάλλον δοκιμασία κάποιας περισσής 

ανασφαλείας

*

η αλήθεια κρύβεται συχνά

μα οι πιθανότητες δείχνουν πως βρίσκει 

τον δρόμο-σχεδόν-πάντα

δες μιλάω με φυτεμένα στο νου μαθηματικά

γνωρίζω

πως αυτή σε καίει σα φλόγα από το πουθενά

για να φτάσει στον παραλήπτη της

βαδίζει σε δρόμους με έλη,βρωμιές,

-φοιτητικά διαμερίσματα με λερωμένα σεντόνια

και ένα θύμα μακριά να ξεροσταλλιάζει

στα χιόνια

*

το σφάλμα είναι η εθελούσια άγνοια

αγνοώ τα σημάδια που βλέπω

-θαρρείς από βλακεία

αγνοείς ότι αγνοώ από αγάπη 

τα σημάδια που βλέπω

-για την προσπάθεια,το ταξίδι, τη φιλοσοφία

-για να μην προδώσω τον έρωτα

εκείνον που σε θέλει βουβό,παραδομένο

να υπογράφεις μόνος σου την καταδίκη σου

σαν μαλάκας-και πάντα να είσαι

ο προδομένος

*

Το κουβάρι περιπλέκεται, το τσιγάρο στρίβεται,

το αλκόολ χύνεται- σε έναν αυτοματοποιημένο 

αυνανισμό

-και δεν είναι καν χειμώνας ρε πούστη

και η ήττα έρχεται σε μία παρτίδα πολλαπλών 

βομβαρδισμών και θανάτων.

αλλά μάλλον αυτό να είναι ο έρωτας

-θάνατος ή έστω αμετανόητος ζητιάνος

που όλο πεθαίνει, πεθαίνει

*

και ίσως μέχρι να παψει να ανασάνει

να ελπίζει σε κάποια αθανασία

που λέγεται

-αγάπη-