Το εγωϊστάκι | Αναστασία Νταλαμάγγα

Καθημερινοί εφιάλτες 

που δε βλέπεις στον ύπνο σου

αλλά ζεις.

και δεν γνωρίζεις γιατί αποτελούν εφιάλτη

Δεν ξέρω πώς και γιατί

αυτό το πραγματάκι

σαν εφιάλτη τα μάτια μου αναγνωρίζουν

και με απειλή

με μεγάλο κίνδυνο

το ταυτίζουν.

Μπλέκομαι στους λαβυρίνθους μου

τους εγκεφαλικούς

και περιπλανιέμαι 

ώρα πολλή,

Όχι πραγματική, μα ψυχική ώρα

Ατέλειωτη και αχρήστως σπαταλημένη

Κάπου αισθάνομαι ένα μεγάλο κακό

σε πράγματα μικρά

κανονικά, αστεία

που το μυαλό μου λανθασμένα μπερδεύει με λοιμούς.

Ξέρω πως κάπου παράλληλα

σε μιαν άλλη ζωή

θα γελούσα 

και θα αγαπούσα περισσότερο τους ανθρώπους για τα πραγματάκια αυτά

μα σε αυτή τη ζωή

κάτι στο είναι μουταρακουνιέται

και όλο γκρινιάζει και μιζεριάζει

κι εγώ θέλω να το πιάσω απ τα μαλλιά

-για να μην πω απ τα μυαλά-

και να του τα βγάλω τρίχα τρίχα

μετά να το βάλω στη γωνία, να σταθεί σαν πελεκάνος

για να σκεφτεί.

το ακούω εκεί απ τα έγκατα

να μου κλαψουρίζει.

"κατάλαβέ με" , να λέει

"είμαι ακόμα παιδί 

και τα παιδιά έχουν δικαίωμα 

τα κλάματα να βάζουν"

κι έτσι μου 'ρχετε

να του βάλω τις φωνές και να του πω 

πως

ο παιδικός του χρόνος τέλειωσε

και καλώς ήρθες, μικρό μου εγωϊστάκι ,

στον κόσμο των μεγάλων.

όπου τα κλάματά σου

δεν έχουν σημασία 

και για το θάνατο μιας μύγας

-που λέει ο λόγος-

δεν επιτρέπεται να κλαις.

 Πηγή: amarantinethoughts.blogspot.gr