Κάτι φωτεινό | Γιολίνα Σταμούλη

ασθενικά λουλούδια

σε μαύρο πλαίσιο

χαώδη καλώδια

και ηλεκτρικοί άνθρωποι

ένα δωμάτιο

μουχλιασμένο από ερωτικά υγρά

και ρυάκια γλυκόλογων

ψιθυριστά φιλιά

 

καρφωμένα στους τοίχους

έκθεμα λαγνείας αγνώστου καλλιτέχνη

πλάτες παλάμες μωσαϊκό από

νεκρή φωσφορίζουσα σάρκα

στο άυλο πάτωμα

βλέμματα κρεμασμένα

απ' το ταβάνι

πολυέλαιοι άγρυπνων ματιών

ένα χέρι τρέχει στα μαλλιά μου

στο λαιμό μου

πνίγει

την πρώτη μου ανάσα

στο πρόσωπό μου

μουτζουρώνει 

τη θύμηση

μια θάλασσα

η κρύα ελευθερία καθηλωτική

ένας ορίζοντας ιπτάμενος

ένας ήλιος ανήλεος και η

σκιά

σκιές

κάθοδος

δε φαίνομαι

τίποτα από εμένα δε φαίνεται

εξαϋλωμένη 

υπάρχω μόνο 

στα όνειρα του τελευταίου ζωντανού θεατή

κάτι τέτοιες νύχτες

θέλω κάθε κύτταρό μου να μπορούσε να αποσυντεθεί μόνο για να ξαναζήσω

άλλη

άγνωστη

ξένη