Μία από τις άλλες έσβησε το φως. Έτοιμες
ήμασταν. Ντυμένες. Ήμασταν μέσα στην πρώτη στολή, η δεύτερη περίμενε από πίσω
διπλωμένη, πάνω στην τρίτη. Από ενδυματολογική άποψη τα είχαμε όλα έτοιμα. Τώρα
έπρεπε να εστιάσουμε στην ψυχολογική.
«Μόνο εγώ έχω άγχος;», ακούστηκε στο σκοτάδι
ένας ψίθυρος, πολύ αφελής, λες και υπήρχε περίπτωση να απαντήσουμε όλες οι
υπόλοιπες μαζί «ναι». Οι άλλες κατάλαβαν ποια ήταν αυτή που ρώτησε, πέρασαν
μαζί έναν ολόκληρο χρόνο, είχαν μάθει τις φωνές. Εγώ, όμως, δυσκολεύτηκα. Να
μου λεγες να αναγνωρίσω τη φωνή του φυσιοθεραπευτή σε κοινό χιλίων ατόμων θα το
έκανα με άνεση. Αυτές δεν τις έζησα πολύ και ώσπου να επιστρέψω στο παρκέ μας,
φτάσαμε να δίνουμε παράσταση. Είχα, λοιπόν, δύο κοπέλες υποψήφιες να έθεσαν την
παραπάνω ερώτηση. Σκέφτηκα ότι δεν με νοιάζει η απάντηση.
Επικεντρώθηκα σε μένα. Δεν με έβλεπα, αλλά
πάντα ήξερα που φτάνουν τα άκρα μου, που εκτείνεται το κορμί μου. Λογικό, αυτό
δουλεύω τόσα χρόνια. Λοιπόν, είπα, άλλη μια παράσταση. Πονάει το πόδι μου πάλι.
Τουλάχιστον δεν έχω άγχος, το έχω ξεπεράσει αυτό τα τελευταία τρία χρ...Όχι ρε!
Δεν πονάει το πόδι μου! Τι χαζομάρες λέω. Χριστέ μου, δεν έχω συνηθίσει.
Χαμογέλασα φωτεινά στο σκοτάδι. Το συμμάζεψα αμέσως. Πονάει το πόδι, κάποιοι
μύες έχουν σφίξει, βέβαια. Αλλά το ισχίο δεν ενοχλεί πια, είχα ξεχάσει πώς
είναι. Μπορώ να αρχίσω να το απολαμβάνω.
Είμαι σε φάση επανεκκίνησης. Οι γύρω μου μου
λένε να χαρώ, να ενθουσιαστώ. Παίρνω τα λόγια στο σπίτι, τα λέω στον εαυτό μου,
αλλά κι εκείνος αδιαφορεί. Μοιάζουμε πολύ με τον εαυτό μου. Μου λέει πάντα αυτά
που θέλω να ακούσω. Τα χειρότερα. Μήπως είμαι μελαγχολική; Γιατί να μην είμαι;
Και τι να είμαι; Ενθουσιώδης και αφελής; Χειροκρότημα από έξω. Αισθάνθηκα ότι
είχε ήδη αργήσει να έρθει. Είχα υπολογίσει πως το πρώτο κομμάτι θα τελείωνε πιο
γρήγορα. Anyway, σκέφτηκα στα αμερικανικά, ας επιστρέψω στις σκέψεις μου.
Που είχα μείνει; Α ναι. Το ισχίο μου επιτέλους
δουλεύει υγιώς. Τι χαζό επίρρημα το υγιώς, σκέφτηκα. Αν το έλεγα περιφραστικά,
«με υγειή τρόπο» για παράδειγμα, θα έχανα βέβαια χρόνο. Ήδη έχασα με το να το
σκέφτομαι όμως. Φευ. Φευ? Ποιος μου το έμαθε αυτό; Τι αστείο. Συγκεντρώσου.
Σκέφτηκα ότι επέστρεψα στις σκέψεις μου από προηγούμενο σημείο επίτηδες. Άρα
δεν είμαι μελαγχολική. Που και που είναι ωραίο, αλλά όχι πριν χορέψεις.
Το δωμάτιο μυρίζει μεμονωμένα όμορφα και
συλλογικά άσχημα. Η πολλή λακ φταίει. Θυμήθηκα το είδωλο μου στον καθρέφτη του
σπιτιού να την ψεκάζει στα αυστηρά χτενισμένα μαλλιά του. Ψηλός καθρέφτης,
ολόσωμος, στον οποίο κοιτούσα το είδωλο μου και το έκρινα. Αυτό κοιτούσε εμένα
και επαναλάμβανε τα ίδια λόγια. Κακομαθημένο, είχε μάθει μόνο να ειρωνεύεται.
Θυμάμαι τότε που είχε και πατερίτσες και το λυπόμουν. Δεν του το έλεγα, όμως,
γιατί δεν ήθελα να μου λένε ότι με λυπούνται. Σήμερα έλειπε στο σκοτάδι. Ήμουν
μόνη. Άρα αυτή που θα έβγαινε έξω στον κόσμο θα ήταν εγώ, σκέφτηκα. Πολύ
φιλοσοφικό, ξανασκέφτηκα. Πολύ σκέφτομαι, σκέφτηκα.
Χειροκρότημα. Φαντάζομαι τα κορίτσια να
αποχωρούν. Ύστερα, γρήγορα, πολλά, αέρινα βηματάκια ακούστηκαν να κατακλύζουν
το χώρο έξω από την πόρτα. Το άλλο μισό γκρουπ είχε μπει στη σκηνή. Μια κοπέλα
μας άνοιξε την πόρτα. Είδωλο Καθρέφτης Λακ Φευ Υγιώς Εαυτός Ισχίο. Είμαι καλά,
είπα. Από μέσα μου. Ύφος χορεύτριας χαρούμενο που μοιάζει ανόητο, αλλά έχει
καθιερωθεί να το εκτιμούν οι θεατές ως χαρούμενο γιατί έτσι τους υπαγόρευσαν.
Είσοδος στις μύτες. Επιστροφή στα γνωστά που αγάπησα. Είχα δώσει την παράσταση
μου. Τώρα βγαίναμε όλες για την παράσταση της σχολής χορού.
<3
ΑπάντησηΔιαγραφή