Πλέον πλέω | Αλέξανδρος Νασόπουλος

Κάποια παιδικά χέρια μας αποχαιρετούν στο βάθος
καθώς ο αθάνατος άνεμος γνέφει το μέτωπό τους,
τα δάκρυα που κυλήσαν στα παιδικά τ’αφράτα μάγουλα
μας δείχνουν τον πρώιμο δρόμο του χαμού μας.

Κι αγάπες που ξεφυσάν
πάνω απ’τις στάχτες μας,
λουκέτο στο φευγιό μας.

Οι έρωτες τα βράδια
χτυπάν τις πόρτες δυνατά,
τ’άλαλα τα ουρλιαχτά
χαϊδεύουν τις καρδιές μας
καθώς μετανιώνουμε
μέρα με τη μέρα
κάνοντας τα ίδια λάθη
πάλι και πάλι πικρά χαμογελώντας:

η άγνοια μας έχει ήδη αγκαλιάσει.

Η άχρωμη ζωή,
μας χαιρετά μ’ευλάβεια.
Η παιδική μας ηλικία
ορθώνεται σαν φίδι
οργισμένο,
κουλουριασμένο στο λαιμό μας,
να μας πνίξει προσπαθεί,
Τα όνειρα λήξαν
και μυρίζουν άσχημα
στ’αμπάρι της ψυχής μας.