Όσο Κρατάει Ένα Τώρα Πριν Γίνει Τότε | Όμικρον Μι

Εκείνη τη νύχτα

που ο Άρμστρονγκ πάτησε στη Σελήνη

εμείς από την Γη

κοιτούσαμε αγκαλιασμένοι

-Δάκρυσες-

Είπες «πάει, μας το πήραν κι αυτό.

Τώρα δεν έχουμε τίποτα»

Δεν κατάλαβα

ότι η απόγνωση έκαιγε

μες στα δάκρυα σου

Εκείνη τη μέρα

-άνοιξη, το θυμάμαι καλά-

ο καφές σου

στην κούπα με τον Σνούπι

να περιμένει

το δικό σου στόμα

Τα δικά σου χείλη

-Δεν ήρθες ποτέ-

Μαύρα χελιδόνια

φτερουγίζουν

μέσα στον γαλάζιο ουρανό

Πάντα θα προσπερνούν

την μικρή μου αυλή

-τα χαμένα μας καλοκαίρια-

Κάτι τέτοιες μέρες

μόνος

κάτω από εκείνη

τη νεκρή κερασιά

- που πάνε όταν πεθαίνουν οι αναμνήσεις; -

Με τις καμένες ρίζες

που πάνω στα γυμνά της χέρια

καρποί

δεν θα ευωδιάσουν ξανά

Κάτι τέτοιες νύχτες

Έρχομαι

χτυπώ το κουδούνι σου

Αν με άφηνες να ανέβω επάνω

-μόνο για λίγο-

Όσο χρειάζεται

για να βουτήξω

απ' το μπαλκόνι σου

στο κενό 

Δεν έχεις πολύ χρόνο

-μέχρι να αγγίξω το πεζοδρόμιο-

κάνε γρήγορα μια ευχή

Θα την κάνω να βγει

αληθινή