Η αποκάλυψη | Ντέπη Φαρκάτση

Η αποκάλυψη που φοβόσουν ήρθε μες τη νύχτα


με το πρώτο φύσημα του αγέρα,


και με βήματα αργά σαν φάντασμα δειλό



ήρθε μέσα από τα αστέρια


με ματωμένα γόνατα, με κομμένη την ανάσα


και ανάκατα μαλλιά,


σαν όραμα, σαν κυνηγημένο αρπαχτικό


σαν λέξη απαγορευτική





ήρθε μέσα από το λευκό και υπομονετικό φως του φεγγαριού


σαν μήνυμα θανάτου μυστικό,


ήρθε με τον πρώτο χτύπο του αρχαίου ήλιου της καρδιάς μας,


που ενώνει τα χέρια μας σε ένα δωμάτιο σκοτεινό





και τότε ήσουν εσύ ένα πλάσμα μαγικό


κάτω από τον βαρύ γκρίζο βραχίονα του ουρανού,


τα βράδια με πανσέληνο οι σκέψεις μου κάλπαζαν σαν μανιασμένα άλογα


μέχρι τα μάτια σου να κλείσουν, μέχρι το μέτωπό σου να γίνει ένα ιπποδρόμιο μικρό



και έτσι η αποκάλυψη ήρθε μέσα από ένα κήπο μυστικό


με την ένταση του φιλιού της εξιλέωσης,


ήρθε, αγνή σαν λευκό περιστέρι,


και ταραγμένη σαν τον αγωνιώδη παλμό του σημαδεμένου με ένα αστέρι χρυσό