Όσο αδιανόητο κι αν μας φαίνεται η παιδεία αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας. Έναν συνδετικό κρίκο που ενώνει ψυχή, πνεύμα και σώμα. Μια δύναμη που δεν μορφώνει μόνο το πρόσωπο και την υπόστασή μας αλλά οδηγεί και προς την σωτήρια οδό για την αρτίωση όλων των προσπαθειών, όλων των στόχων. Δυστυχώς, σήμερα δεν μπορούμε να μιλάμε για κάτι τέτοιο. Δεν είναι εφικτό να χαρακτηρίζουμε με παιδεία το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά και πεπαιδευμένο τον ίδιο τον άνθρωπο. Το μόνο που υπάρχει είναι μια ‘’παραπαιδεία’’.
Μια παραποίηση αυτής παγκόσμιας ηθικό-πνευματικής αξίας. Αντί η σημερινή παιδεία που παρέχεται στους νέους να τους οιστρηλατεί προς την ηθική, πνευματική και εσωτερική αυτογνωσία, τους οδηγεί σε μια ανούσια απομνημόνευση πληροφοριών. Για αυτό και η σωστή Παιδεία του ανθρώπου είναι αυτή που ξεκινάει από τον χαρακτήρα του και όχι από τα πτυχία που κατέχει. Πρωταρχικός, ρόλος λοιπόν, των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων είναι να μάθουν στα παιδιά να έχουν έρμα τις ηθικές αξίες. Να σέβονται τον εαυτό τους, την φύση και τον κόσμο γύρω τους. Να είναι υπεύθυνοι και να έχουν θάρρος και ενέργεια έτσι ώστε να μπορούν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα. Πού πήγε άραγε, αυτή η παιδεία;
Αντιθέτως, το μόνο που κυριαρχεί είναι μια τεράστια ύλη για τους μαθητές την οποία πρέπει να μαθαίνουν παπαγαλία προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των εξετάσεων. Μπορεί κάτι τέτοιο να είναι γνώση; Πού πήγε η κριτική σκέψη και άποψη; Μήπως τελικά, ο στόχος της παιδείας που είναι να δημιουργεί τα εχέγγυα για μια ανθρωπινότερη και ηθικό-πνευματική ζωή μετατράπηκε απλά σε μια εθελοδουλία; Το πιο πιθανόν είναι αυτό να έγινε. Όλοι αυτοί- οι ανεύθυνοι, οι άπειροι που χάνονται μέσα στην άγνοια των σκέψεων και των επιλογών τους- που τόσα χρόνια μας κυβερνούν μετατρέψανε την γνώση σε μια ατέρμονη διένεξη. Σε μια στείρα και ουσιαστικά ανούσια παροχή γνώσεων, με στόχο όχι να δημιουργήσουν πολίτες με παιδεία αλλά ανθρωπάκια, φερέφωνα στα χέρια της εξουσίας και του συστήματος. Αντί να αναδεικνύεται η κρίση των νέων, η φαντασία και τα ταλέντα τους μέσα από την εκμάθηση διαφόρων τεχνικών και μαθημάτων στοιχειώδης διδασκαλίας, το μόνο που γίνεται είναι ένας υποδόριος, εσωτερικός, ψυχολογικός πόλεμος. Επομένως, μιλάμε για λαικισμό της παιδείας και της πολιτικής.
Με άλλα λόγια, η γνώση παραχαράζεται και μεταβάλλεται σε ένα παιχνίδι υψηλών βαθμών με σκοπό μονάχα την κολακεία του μαθητή. Το ίδιο συμβαίνει και με τους πολιτικούς. Εφόσον, υπάρχει σύγχυση ανάμεσα σε άλλα εξίσου σοβαρά θέματα, χωρίς καμία βελτίωση, πώς είναι δυνατόν να υπάρχει σωστή μεταχείριση στον τομέα της παιδείας; Για να μπορέσει λοιπόν, να αλλάξει η παιδεία, θα πρέπει όλοι αυτοί που εργάζονται στον τομέα της, αλλά κυρίως αυτοί που κυβερνούν, να προσπαθήσουν να αναγνωρίσουν και να παραδεχτούν τα λάθη τους, έτσι ώστε η παιδεία να αποτελεί από μόνη της φάρο που θα κατευθύνει αλλά και στοιχείο ικανό που θα δικαιώνει τον άνθρωπο ως αξία και υπόσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου