Δε χωράνε μετάνοιες στα αύριο | Έλλη Πράντζου

Τα παίζεις όλα για όλα
χάνεις; κερδίζεις;
στην κόψη περπάτησες
κι άντεξες
και σου ‘γινε συνήθεια
τώρα τεντωμένα σχοινιά αναζητάς
για να βολέψεις τ’ ατίθασά σου βήματα
σ’ αρέσει που ‘χεις τα χέρια ολάνοιχτα
καθώς ισορροπείς
σαν φτερούγες έτοιμες να ξεχυθούν
στους πέντε ανέμους
κι όπου φυσάει ο δικός σου άνεμος
σε βρίσκουν οι νύχτες ν' αλλάζεις αγκαλιές
και το πρωί να φεύγεις
δε με τρόμαξες ποτέ τόσο πολύ
ώστε να σε διώξω από μέσα μου για πάντα
μα τον όλεθρο φλέρταρες κι εγώ μαζί σου
κομμάτι απ' τη σάρκα μου και αίμα
απ' την καρδιά μου
είμαι αυτή που σε φόρεσε κατάσαρκα
που σε γέννησε με έρωτα
και την ανέστησες με πάθη
τα παίζεις όλα για όλα
χάνω; κερδίζω;
στην κόψη περπάτησα
κι άντεξα
και μου ‘γινε συνήθεια
τώρα τεντωμένα σχοινιά αναζητώ
για να βολέψω τ’ ατίθασά μου βήματα.


Δε χωράνε μετάνοιες στα αύριο...

Φωτογραφία: Ευτυχία Πασχαλίδου