Η αλλαγή | Ρόη Ωλήν

Δεν αλλάζεις επειδή σηκώθηκες ένα πρωί και το αποφάσισες ή έμεινες ξάγρυπνος ένα βράδυ αναλογιζόμενος το λάθος που δεν μπορείς να πάρεις πίσω ή εξαιτίας ενός αποχωρισμού, μιας δεύτερης ευκαιρίας… Όλα παίζονται στο υποσυνείδητό σου, εκεί φωλιάζεις και αυτό καταμετρά.

Περνάνε οι μέρες και παρατηρείς ξαφνικά πως φτιάχνεις κάτι σενάρια άθελά σου, βαδίζοντας προς το τρένο ή προς το σπίτι σου, και συνειδητοποιείς πως πρόκειται για κάτι ιστορίες κακόβουλες και άχρηστες. Ξυπνάς τα χαράματα, λαχανιασμένος μετά από κάτι όνειρα, ξένα και απόμακρα. Χωρίς καμιά σύνδεση με σένα. Συμβολίζουν ένα υποσυνείδητο άγνωστο. Το δικό σου δεν ήταν έτσι. Δεν έκανες ποτέ τέτοιες σκέψεις πόσο μάλλον τέτοια όνειρα. Και όμως… Συρρέουν μέσα σου τόσα πολλά, μέρα με τη μέρα, αυτή η ζήλια που είχες ορκιστεί πως ποτέ δεν είχες, αυτή η ανασφάλεια και ο φόβος να χάσεις, να μισηθείς, να μείνεις πίσω και να ξεχαστείς. Σε όλα εθελοτυφλείς, και αυτά μπαίνουν μέσα, προχωράνε και πέφτουν στα βαθιά, εκεί μέσα στα σκοτάδια σου. Με μια Ενέργεια όμως που συνεχώς τα σπρώχνει να βγουν στο συνειδητό, στην πραγματικότητά σου. Έτοιμα όλα να αναδυθούν και να σε ξεμπροστιάσουν. Να σου δείξουν και να σου θυμίσουν ποιος τελικά πραγματικά είσαι.

Και όσο λες ‘’εγώ δεν είμαι έτσι ή αλλιώς’’, η ζωή θα στα φέρει έτσι, για να σου αποδείξει πως μόνο αυτό είσαι. Θα σε κάνει δυνατό ή θα σε κάνει κομμάτια. Η άβυσσός σου σε καθορίζει, αυτό το άπειρο και αόριστο μέσα σου, δίνει πνοή στην υπόστασή σου. Δίνει πνοή στο τέρας που κρύβεις μέσα σου. Εσύ το ζεις, το θρέφεις. Ηθελημένα, με κάθε κλάμα και παράπονο, με κάθε βρισιά που ξεστομίζεις, σε κάθε υποχώρηση, με κάθε ψεύτικο χαμόγελο και κάθε συναίσθημα που πνίγεις και κάθε σκέψη που τσαλαπατάς, με κάθε λεπτό που τον άλλον τον αδικείς , με κάθε άρνηση... Προσθέτεις και ένα κύτταρο στο τέρας σου. Και το μυαλό σου μικραίνει.

Οι εποχές περνάνε… Όμως εγώ, με κάθε άμυνα που φτιάχνω για να προστατεύσω το Εγώ μου, χάνω την ουσία· αλλάζω. Και έχω κάτι να σου πω .Αυτό το τέρας είναι βασισμένο σε αυτά που ζω. Είναι βίωμα, και πρέπει να το αποδεχτείς, αν όχι ως πραγματικότητα, έστω σαν πεποίθηση. Γιατί όλες αυτές οι αρνήσεις και οι διαχωρισμοί και οι απομονώσεις με κρατάνε ζωντανό. Πως πονώ, πως κάνω λάθη, πως βρίσκω τα αδιέξοδά μου και πως έχω το κουράγιο να γυρνάω πίσω κάθε φορά και να ακολουθώ άλλη πορεία. Αυτά είμαι. Αλλάζω, και πάντα θα αλλάζω. Και πάντα θα είμαι διαφορετικός από αυτό που θα θέλω ή αυτό που θα περιμένεις. Και πάντα θα αλλάζω και σένα. Φεύγεις ή μένεις? Στον ίδιο βαθμό θα αλλάξω, ό,τι και να κάνεις. Πάντοτε θα καίγομαι στις αδυναμίες μου . Και εσύ είσαι η πρώτη από αυτές. Θα με καις, μέχρι να μην αφήσεις τίποτα. Και είναι μαγεία η ύπαρξη αυτής της δύναμής σου.

Το ζήτημα είναι εγώ τι είμαι ικανή να κάνω σε (για) σένα. Γιατί «όταν λείπει το μυαλό, το αντικαθιστά ο διάβολος». Το ξέρεις.