Στα υγρά τα δυο σου μάτια, η σιωπή πώς τριγυρνά
κάνει τους αρμούς κομμάτια, ξαυλακώνει τα νερά,
κόγχες άστραψαν ασήμι, μεθυσμένοι ποιητές,
ποιος το παρελθόν του σβήνει, ποιος λησμόνησε το χθες;
Σμάραγδο νερό πηγάζει, λάμπει ίσκιος θαλερός
σχήμα οξύμωρο φαντάζει, πώς ο ίσκιος είναι φως;
Πώς τα ρόδινά σου χείλη γίνανε παλιές βεράντες
και γιομίσαν ασφοδίλι τις θλιμμένες μου μπαλάντες.
Πώς στον πάλλευκο λαιμό σου, στις γραμμές του εκειδά
κρύβεις τ' άφαντο καημό σου, πόση θλίψη σεργιανά;
Πώς οι αστραφτεροί σου ώμοι γίνανε σεπτές φωλιές,
πώς σ' αγάπησα ακόμη, που λησμόνησα το χθες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου