Ένα μπαούλο καλά κλειδωμένο η ψυχή μου με πεταμένα μακριά στη θάλασσα τα κλειδιά… Να μην τα βρει ποτέ κανείς! Να ξεχαστούν στο ανελέητο πέρασμα του χρόνου. Κανείς δεν θα μπορούσε να το ανοίξει πλέον, να το λεηλατήσει ξανά… Όλα ήταν όπως έπρεπε! Καλά δομημένη και ασφαλής μοναξιά! Χωρίς πόνο και μαράζι. Χωρίς αγωνία και δάκρυα.
Όλα είχαν μια αδιάφορη ουτοπική ηρεμία που δεν πονούσε, που δε σε έκανε να νιώθεις ΄΄λίγη΄΄… Τίποτα δε μαρτυρούσε, όμως, ότι η θάλασσα θα φουρτούνιαζε και θα έφερνε πίσω τα κλειδιά… Τα κρατούσα, πλέον, στο χέρι μου προσπαθώντας να καταλάβω την υφή τους… Τα κοίταζα πότε με αγάπη και πότε με φόβο… Καθένα από αυτά άνοιγε και ένα μικρό κομμάτι μου… Όσο περισσότερο τα κρατούσα, τόσο πιο πολύ γινόταν ένα με το χέρι μου… Τι να έκανα; Να τα πετούσα ξανά πίσω στη θάλασσα; Να τα έδινα;
Όλα μου φαινόταν σαν ένας τροχός που γύριζε και δεν ήξερα που θα σταματήσει… Τα κρατούσα τόσο σφιχτά στο χέρι μου μέχρι που μου έκαναν σημάδια αλλά δε με ένοιαζε γιατί δεν ήταν τόσο βαθιά σαν της ψυχής μου… Και ο τροχός σταμάτησε! Το χέρι μου άνοιξε δειλά δειλά μην έχοντας, πλέον, μέσα του τα κλειδιά… Αμέτρητα γιατί και πως κατέκλυσαν το μυαλό μου… Και η απάντηση; Ένα ζεστό χαμόγελο, ένα γλυκό βλέμμα… Κάτι απλό μα συνάμα σύνθετο! Κάτι πραγματικό μα συνάμα ονειρικό! Μια παιδιάστικη αμηχανία και… Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι ένα καινούργιο ταξίδι αρχίζει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου