Σκλάβοι | Χάρις Γεωργίου

Οι κακές παρέες δε με ρίξαν στα ναρκωτικά,
Η απουσία τους θα με κάνει
Δύο ζανάξ και ένα βάλιουμ.
-  καλά δε τα λέω γιατρέ; -
Για να ξεχνώ και να συμμορφώνομαι.
Η απουσία τους, είπα.
Ανθρώπινες σχέσεις.
Ανυπεράσπιστες.
Η μοναξιά είναι κατάρα μου πε κάποτε.
Κι εγώ κοιμάμαι με δαύτη νύχτες τώρα,
μέσα στα σατέν υφάσματα που αγόρασα,
με τα λεφτά της νέας μου δουλειάς.
Εμένα οι φίλοι μου είναι παιδιά.
Στρίβουν τσιγάρα σε σκαλάκια,
σκαρώνουν κόσμους, τους δημιουργούν.
Η κοινωνία δε τους μπορεί,
Τους ξερνάει, τους αποβάλει.
Τους μετρά λίγους, τους διώχνει.
Εμένα μου λείπουν.
Άλλος πήγε από εδώ για δουλειά,
Άλλος από εκεί για σπουδές.
Φορτώσαμε όνειρα σε αποσκευές και τα βάλαμε στο πατάρι.
Καθόλου χώρος για δαύτα.
Και ο έρωτας;
Οι φίλοι μου αυνανίζονται πίσω από οθόνες.
15 ώρες εργασία.
Τύχη να πληρώνεσαι υπερωρίες μα θες.
Τύχη να είσαι μισθωτός σκλάβος.