ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ | Ανδρέας Παπάζογλου

Σίγουρα
Κάποιος θα 'ρθει να σου πει
Ότι δεν το κάνεις καλά
Ότι το άπλωμα των κουβερτών
Σαν και το γύρισμα των πλανητών
Είναι αγγαρεία μόνο αν δε ξέρεις
Και πρέπει να μάθεις ρε πούστη
Έγινες πια τριάνταενός
Και άλλα τέτοια χριστιανικά

Είναι και που η πουτάνα η άνοιξη
Δε συγχωρεί τίποτα πια
Και η πλατεία
Ένα πορτοκαλί μωσαϊκό

Από ανθάκια νερατζιάς και σκυλοκούραδα

Σου κάνει νόημα πως άργησες ξανά
Μα πώς να παραδεχτείς

Ότι ντρέπεσαι

Όταν τα παγκάκια

Άρρωστα τελειωτικά από Απρίλη

Ξεμανταλώνονται και σε παίρνουν στο κυνήγι

Γιατί τα ξέχασες κι αυτά
(λες κι άφησες τίποτε αξέχαστο)
"Θα φας πολύ ξύλο" φωνάζουν
Κι είναι κάπως αστείο
Γιατί είναι ξύλινα
Όπως και να 'χει
Είναι μία συμπεριφορά προσβλητική
Και θα 'πρεπε να γνωρίζουν
Πως με κεφάλι γκαστρωμένο

Ο κώλος έρχεται πάντα δεύτερος

Είναι βέβαια κι ο θόρυβος

Θειάδες και σαπιογέροντες

Κακαρίζουν στα ισόγεια μπαλκονάκια

Με τις σημαίες του έθνους καρφωμένες στο κάγκελο

Και τους λαιμούς των ξένων

Γάτες σπαράζουν κολασμένα για γαμήσι

Αμούσκευτες πιτσιρίκες τσιρίζουν ακατάληπτα

Σε αμούστακους πιτσιρίκους

Κι απ' τις ταράτσες

Τζίβες γκριζαρισμένες ουρλιάζουνε μονότονα

Τσιτάτα και ιστορίες για αγώνες και για πάλες ταξικές

Που ήλθαν και παρήλθαν

Και οι σύντροφοι που ξεπουλήθηκαν

Και τα χημικά

Και η πλουτοκρατία

Και στην τελική χεστήκαμε

Λες και ξημέρωσε ποτέ μεσάνυχτα επειδή το ζήτησες εσύ

Εδώ λοιπόν
Είναι ήσυχα εδώ
Οι τοίχοι στάζουν κανακέματα
Και το αρωματικό βανίλια
Καλύπτει σχεδόν τελείως
Τη μπόχα του δωδεκάχρονου στο πατάρι

Καλύτερα εδώ

Τα χρόνια κυλούν βραδύτερα εδώ

Κι εγώ χρειάζομαι χρόνο

Να καταλάβω

Πώς κύλησε

Eρήμην μου

Τόση ζωή