Aether | Ραφαέλλα Μανέλη

Ευχαριστώ,

που χωρίς να το βλέπεις,

ανάμεσα σε λουλούδια, βιβλία και κύμινο 

μ' έμαθες πριν μας πάρει χαμπάρι κανείς

τις μεγαλύτερες επαναστάσεις.

Κι ό,τι από τέχνη έχω σήμερα μέσα μου,

είναι απόσταγμα πικρού λικέρ

απόγευμα Τετάρτης

και μαρμελάδα με χρώμα τρελό,

γιατί αν δεν ανακατέψει κανείς τις απολαύσεις όλες,

τι νόημα έχει κι ο κόσμος κι η κουβέντα κι εμεις;

Κι φταίει που δεν είδες ούτε συ

πως όλα εκείνα που είμαι σήμερα, 

είναι κομήτες που εξημερώσες σ' αστέρια.

Γιατί κάπου στα ρευστά 

καταλάβαινες

 τα πιο δυσδιάκριτα χρώματα

και τις πιο μεγάλες έννοιες.

Και με τρόπους εκατό μεγάλωνες 

παιδιά που σκέφτονται ελεύθερα, 

γιατί δεν τους είπες ποτέ να σκεφτούν.

Κι είναι η άπληστη, μαμά, η απόλυτη, η ζωντανή ελευθερία

εκείνη που μας δίνει ευθύνη,

 αν η ευθύνη υπάρχει.

Γιατί εμένα η κατανόηση

που τόσο ασυναίσθητα μ' έμαθες,

με βάζει να θέτω υπό αίρεση την πάσα μια αρχή.

Να περιμένω τον κόσμο να ανατραπεί.

Μες στα ημίφωτα, λοιπόν και την ανεπιθύμητη υπομονή,

σε πλέγματα χαοτικά ασυνειδήτου

μ' έμαθες αισθήσεις κι όχι άρχές.

Κι ήταν, μαμά, αυτή η μεγαλύτερη επανάσταση,

που γνώρισα όλες τις συμβάσεις

μα χόρτασα χρώματα και μυρωδίες και γεύσεις

κι ήταν μονοκατευθυντήρια οδός μετά η αγάπη.

Γιατί στην τέχνη της ανάγκης,

παίρνουν οστά όλα τα σώματα

και κάθε χρώμα παλιό σύννεφο γίνεται  μέσα μας

κι έχω χιλιάδες γρατζουνιές και θα απαλύνεις άλλες τόσες.

Γιατί θα μ' αφήνεις πάντα ελέυθερη να φεύγω,

κι αν γράφω για όλα,

και για σένα ποτέ,

είναι που τα 'χουμε πλέον πει,

όλα ο κόσμος τα μπορεί,

 . . . 

μα για την αύρα, μαμά, πως να μιλήσει κανείς;  

(σκηνή από την ταινία "Πολίτικη Κουζίνα")