Η ποίηση δεν μου ανήκει | Τσαμπίκα Βασιλειάδη

Έσβησαν οι λέξεις.
Οι εικόνες πια στέγνωσαν,
σκύψε
και φίλα.
Δεν έχω μάτια,
ποτέ δεν είχα
την ομορφιά του κόσμου δεν την βλέπω.
Μα πλέον την νιώθω
καθώς εισπνέω το μέλλον μου
και εκπνέω παρελθόν στη γη.
Δεν θα ξανά γράψω ποτέ,
βαρέθηκα να στάζω μελάνια στη ψυχή μου.
Θα παγιδεύσω τον νου.
Ψεύδομαι
μα θέλω το φως.
Άνοιξαν οι ουρανοί
τα λουλούδια λύγισαν στο κάλεσμα μου
η ποίηση δεν μου ανήκει
κι εγώ δεν ανήκω πουθενά
και σε κανέναν.
Είμαι ελεύθερη
λούζομαι το χρώμα
καταπίνω μελωδίες
αναδιατάχθηκα και χάθηκα μέσα στο χρόνο.
Η αίσθηση μου είναι λευκή-τι ανακούφιση!
Μπορώ πλέον να γράφω για μένα
μετρώντας εικόνες.
Οι λέξεις έσβησαν.