Ανθρώπου Λέξις | Μανώλης Τελώνης

Η σκάλα για τον παράδεισο πάει προς τα κάτω.

Το κάθε σκαλοπάτι τρίζει στο μπουντρούμι και το φως είναι υπερβολικά μακριά για να φανεί.

Σίγουρα υπάρχει;

Και προχωρώντας στην άβυσσο οι δαίμονες σου θα παίζουν μαζί σου.

Θα σε τραβολογάνε,
θα σε σπρώχνουν,
θα σε φτύνουν,
θα γελάνε μαζί σου.

Δε θα ‘χουν κι άδικο.

Δε θα σε αφήνουν να ηρεμήσεις. Ούτε να κοιμηθείς. Δε θα σε αφήνουν πολλές φορές ούτε να αναπνεύσεις.

Θα κάθονται επάνω σου κι ας μην μπορείς να σταθείς στα πόδια σου.

Να μπορέσεις.

Γιατί δεν το κάνουν από κακία.
Μην το παίρνεις προσωπικά.
Κάνουν πλάκα. Παίζουν.

Όλα είναι τόσο αστεία.

Κοίτα το χαμόγελο τους, κοίτα πώς λάμπει στο σκοτάδι για χάρη σου. Γέλα μαζί τους. Και όταν καταλάβουν ότι είσαι ένας από αυτούς θα σε υπακούνε όπως τους υπάκουες εσύ όλον αυτόν τον καιρό.

Μα όταν φτάσει η μέρα που θα συμφιλιωθείς με τους δαίμονες σου, τότε θα σταματήσεις να τον ψάχνεις. Γιατί ποιος θέλει παράδεισο δίχως τα κομμάτιά του;

Θα έχεις πια φτιάξει τον δικό σου.

Θα τον ονομάσεις Ζωή. Ψυχή μου εσύ.

Πηγή: FindingTheJolly