Σήκωσα το στόρι. Η κουρτίνα ήταν ήδη τραβηγμένη καθότι άχρηστη. Άνοιξα μόνο το ένα φύλλο του παραθύρου. Έκανε και σήμερα κρύο. Ξεκινούσε ακόμα ένα ανοιξιάτικο απόγευμα στην πόλη, που φέρνει ψυχρό αεράκι. Ο ήλιος, εκ του αυτομάτου πορευόμενος προς τη δύση του, φώτιζε με καθαρό, κίτρινο φως τις πολυκατοικίες απέναντι.
Η ώρα 6 παρά 10. Σταμάτησα το χρόνο για να απολαύσω τη στιγμή. Τέρμα αριστερά, όσο μου επέτρεπε το παράθυρο να δω, ένα κύριος, ντυμένος με καλά ρούχα, μάλλον βιαστικός, έπλενε με λάσιχο τη βεράντα του. Δίπλα στη μοντέρνα πολυκατοικία, ένα παλιό χαμηλό κτήριο, παλεύει να δηλώσει την παρουσία του πίσω από κάτι πράσινα πανιά και μερικές ψηλές, λιγότερο από το ίδιο γκρι, σκαλωσιές. Έχει μια τρύπα στα κεραμίδια αλλά το φως του ήλιου δύσκολα φτάνει τόσο χαμηλά ανάμεσα στις πολυκατοικίες.
Άλλη μια δίπλα. Άσχημη, με βρώμικα μπαλκόνια και φως ήλιου στους πιο ψηλούς ορόφους μόνο. Παρατημένα μπαλκόνια, με σκούπες και κουβάδες. Απόρησα. Δεν ταιριάζουν αυτά τα αντικείμενα με τη σκόνη και τη βρωμιά των μωσαϊκών μπαλκονιών. Πιο πάνω ένα απλωμένο πάπλωμα, δείχνει κι αυτό παρατημένο.
Το στενό δεν μοιάζει να έχει και πολύ ζωή.
Στο κενό που δημιουργεί η διαφορά ύψους μεταξύ των δύο πολυκατοικιών και του παλιού γκρίζου κτηρίου, έχω θέα στην πολυκατοικία του επόμενου δρόμου. Στο ύψος του τέταρτου ορόφου ζει εκείνος ο συμπαθητικός παππούς. Κατά περίεργη σύμπτωση, όποτε κοιτώ απέναντι από το παράθυρο, τον βλέπω μέσα από τη δική του μπαλκονόπορτα. Είναι πάντα όρθιος και κάνει κάτι. Ο ήλιος έριχνε το φως του άπλετο στην πολυκατοικία του παππού. Άνοιξε, τότε, το συρόμενο παράθυρο και πότισε το λουλούδι που είχε στο περβάζι.
Το λουλούδι... Λουλούδι!
Γύρισα απότομα πίσω μου και έκλεισα το παράθυρο. Είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι και έτριβε τα νυσταγμένα μάτια της. Περίμενα να κατεβάσει τα χέρια της. Η αντανάκλαση από το φως που έπεφτε στις νεκρές πολυκατοικίες, φώτισε το ζωντανό πρόσωπο της. Την παρατηρούσα χάρη στο ψεύτικο φως του ήλιου που φεύγει. Δεν ήταν όμως είδωλο. Ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Δεν έφευγε, ήταν εκεί. Γοητευτική.
«Τι; Γιατί με κοιτάζεις;», ρώτησε.
Το λουλούδι...
Η ώρα 6 παρά 10. Σταμάτησα το χρόνο για να απολαύσω τη στιγμή. Τέρμα αριστερά, όσο μου επέτρεπε το παράθυρο να δω, ένα κύριος, ντυμένος με καλά ρούχα, μάλλον βιαστικός, έπλενε με λάσιχο τη βεράντα του. Δίπλα στη μοντέρνα πολυκατοικία, ένα παλιό χαμηλό κτήριο, παλεύει να δηλώσει την παρουσία του πίσω από κάτι πράσινα πανιά και μερικές ψηλές, λιγότερο από το ίδιο γκρι, σκαλωσιές. Έχει μια τρύπα στα κεραμίδια αλλά το φως του ήλιου δύσκολα φτάνει τόσο χαμηλά ανάμεσα στις πολυκατοικίες.
Άλλη μια δίπλα. Άσχημη, με βρώμικα μπαλκόνια και φως ήλιου στους πιο ψηλούς ορόφους μόνο. Παρατημένα μπαλκόνια, με σκούπες και κουβάδες. Απόρησα. Δεν ταιριάζουν αυτά τα αντικείμενα με τη σκόνη και τη βρωμιά των μωσαϊκών μπαλκονιών. Πιο πάνω ένα απλωμένο πάπλωμα, δείχνει κι αυτό παρατημένο.
Το στενό δεν μοιάζει να έχει και πολύ ζωή.
Στο κενό που δημιουργεί η διαφορά ύψους μεταξύ των δύο πολυκατοικιών και του παλιού γκρίζου κτηρίου, έχω θέα στην πολυκατοικία του επόμενου δρόμου. Στο ύψος του τέταρτου ορόφου ζει εκείνος ο συμπαθητικός παππούς. Κατά περίεργη σύμπτωση, όποτε κοιτώ απέναντι από το παράθυρο, τον βλέπω μέσα από τη δική του μπαλκονόπορτα. Είναι πάντα όρθιος και κάνει κάτι. Ο ήλιος έριχνε το φως του άπλετο στην πολυκατοικία του παππού. Άνοιξε, τότε, το συρόμενο παράθυρο και πότισε το λουλούδι που είχε στο περβάζι.
Το λουλούδι... Λουλούδι!
Γύρισα απότομα πίσω μου και έκλεισα το παράθυρο. Είχε μόλις σηκωθεί από το κρεβάτι και έτριβε τα νυσταγμένα μάτια της. Περίμενα να κατεβάσει τα χέρια της. Η αντανάκλαση από το φως που έπεφτε στις νεκρές πολυκατοικίες, φώτισε το ζωντανό πρόσωπο της. Την παρατηρούσα χάρη στο ψεύτικο φως του ήλιου που φεύγει. Δεν ήταν όμως είδωλο. Ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Δεν έφευγε, ήταν εκεί. Γοητευτική.
«Τι; Γιατί με κοιτάζεις;», ρώτησε.
Το λουλούδι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου