To ποίημα της ημέρας: Σώμα εν όψει | Octavio Paz

Καλησπέρα.



Για σήμερα έχουμε ένα ποίημα του μεγάλου ποιητή και δοκιμιογράφου, Οκτάβιο Πας.


ο Οκτάβιο Πας έζησε την μεξικανική επανάσταση και τα θλιβερά γεγονότα της, ενώ


αναγκάστηκε να μεταναστεύσει μικρός. Στη γραφή του, επηρεάστηκε κυρίως από τον


Τ.Σ. Έλιοτ. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1990.

OCTAVIO PAZ


ΣΩΜΑ ΕΝ ΟΨΕΙ

Το δε σκότος εκ νέου ηνέωκται

και φανερώνει το κορμί σου:

η κόμη σου, φθινόπωρο βαρύ, χυμένα νερά του ήλιου,

το στόμα σου με τη λευκή πειθαρχία

των καννιβαλικών σου δοντιών

που ’ναι φυλακισμένα σε φλόγες ανάμεσα,

το δέρμα σου ψωμί με κάτι λίγους κόκκους σουσαμιού

και τα μάτια σου καμένη ζάχαρη,

κι όλα πάλι μαζί τόπος όπου ο χρόνος δεν κυλάει,

κοιλάδες που μόνο τα δικά μου χείλη τις γνωρίζουν,

σελάγισμα του φεγγαριού που όλο ανεβαίνει

από τα στήθη στο λαιμό σου,

απολιθωμένος καταρράκτης οι ώμοι σου,

υψίπεδο η ωμή κοιλιά σου

και γιαλός τα πλευρά σου ατέλειωτος.




Τα μάτια σου είναι τ’ ακίνητα μάτια της τίγρης

κι αφού περάσει ένα λεπτό

τα υγρά γίνονται μάτια του σκύλου.

Τα μαλλιά σου κυψέλη και βομβίζουνε μέλισσες πάντα.

Η ράχη σου αργοκυλάει κάτω απ’ τα μάτια μου

σαν του ποταμού τη ράχη στο φως της πυρκαγιάς.



Ύδατα καθεύδοντα σμιλεύουν μέρα-νύχτα

τη χωματένια μέση σου,

και στα πλευρά σου,

τα αχανβή σαν τις άμμους της σελήνης

ο άνεμος φυσάει από το στόμα μου

κι ένα μεγάλο βογγητό

βγαίνει και σκεπάζει με τα δυό τεφρά φτερά του

τη νύχτα των σωμάτων

σαν ίσκιος αετού στη μοναξιά από πάνω της ερήμου.



Στων ποδιών σου τα δάχτυλα

από κρύσταλλο εαρινό φτιαχτήκαν τα νύχια.

Στους μηρούς σου ανάμεσα υπάρχει ένα πηγάδι

και έχει νύσταλα νερά:

παραλία όπου η θάλασσα η νυχτερινή πάει και ξαποσταίνει

με το μαύρο της φαρί στον αφρό καβάλα,

σπήλαιο σε πρόποδες βουνού που κρύβει θησαυρούς,

κάμινος με προσφορές θυσιών και ολοκαυτώματα,

χείλη μισάνοιχτα που χαμογελούνε αποτρόπαια,

του φωτός γάμοι και του ζόφου,

ορατών τε πάντων και αοράτων

(ενθάδε η σάρκα προσδοκά ανάστασιν νεκρών,

τη δικιά της ανάσταση,

η δε ημέρα ζωήν την αιώνιον).



Πατρίδα αιμάτων,

και είναι

η μόνη γη που την ξέρω και με ξέρει,

η μόνη γη και πατρίς που πιστεύω,

η μόνη πύλη που ανοίγει και άγει στο άπειρο.




Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής