Η πανσέληνος αγανάκτησε στη θέα των ανθρώπων κι έσβησε
θολές επιθυμίες φτερουγίζανε πάνω απ’ το δρυοδάσος
τα μάτια γέμισαν χρυσόσκονη
εκείνη η νυχτωδία που μας πυρπόλησε τα σωθικά εκτροχιάστηκε
τη βλέπω να σιγοκαίγεται έξω απ’ το μονοπάτι
άρρωστο φως τυλίγεται στο σώμα τ’ ουρανού
δε θα μας σώσουν όνειρα από μετάξι
ο λόγος γυμνάζεται σε παραμύθια αμφίρροπα
κι εγώ που πάντα έψαχνα αν η ανθρωπιά έχει αργήσει
μένω ακόμα έρμαιο σ’ αυτήν εδώ τη θάλασσα
ας ήτανε να τη διασχίσω ακόμα μια στερνή φορά
αργόπλοα να πορευτώ
από την πιο λιπόψυχη υπεκφυγή μέχρι το πιο απόκρημνο ρίσκο
κι ύστερα να χαθώ
να τρέξω ως εκεί που δε θ’ ακούγονται των περασμένων ημερών οι υλακές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου