égalité | Χάρις Γεωργίου

Γιορτή της γυναίκας αύριο και πιάνω τον εαυτό μου σε μία εσωτερική σύγχυση. Από τη μία να διαφωνεί με τον όρο "ημέρα γυναίκας", κρίνοντάς τον απολιθωμένο σε μία κοινωνία στην οποία έχουμε ίσα δικαιώματα και από την άλλη να υπερθεματίζει στο ότι υπάρχει λόγος να υπάρχει αυτή η μέρα, όσο η πατριαρχία στην Ελλάδα καλά κρατεί. 

Zoύμε σε μία κοινωνία ελεύθερη, που θα μπορούσαμε να είμαστε ίσοι κι όμως επιλέγουμε να διαιωνίζουμε τις αναχρονιστικές πεποιθήσεις με τις οποίες μας γαλούχησαν. 

Η γυναίκα ως μάνα, ως εργάτρια, ως τροφός της οικογένειας. Η γυναίκα που πρέπει να προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε καριέρα και οικογένεια, η γυναίκα που τη μεγαλώνουμε με το "τι θα πει ο κόσμος", η γυναίκα που έχει κερδίσει τη σεξουαλική της απελευθέρωση, όμως δε μπορεί να την εξωτερικεύσει ένεκα φόβων που τις έχουν μείνει ως κατάλοιπα προηγούμενων ετών ή της προβολής λάθος προτύπων και την ξεσπά μέσα από άναρθρες κραυγές απόγνωσης. Η γυναίκα που είναι σκλάβα της οικογένειας, του οχταώρου, του σεξ - μέσα σε πουδραρισμένα ιδανικές οικογένειες ή σε υπόγεια του Μεταξουργείου. Η γυναίκα που είναι σκλάβα της ίδιας της κοινωνίας, της κοινωνίας που θα την πει τσούλα αν προκαλεί με τον αισθησιασμό της, της κοινωνίας που αν δεν προκαλεί θετικά σχόλια θα την πει χοντρή/άσχημη/μπάζο/ απεριποίητη, της κοινωνίας που την πουλά μέσα από εικόνες γύμνιας και ασχήμιας, που εμπορεύεται την ανηθικότητα που της επιβάλει κι ύστερα έρχεται να την επικρίνει γι' αυτήν.

Κι έπειτα, έρχεται ο φασισμός της κοινωνίας που αντικατοπτρίζεται μέσα από τις συμπεριφορές των αντρών. Ο άντρας ο μάτσο μαν, που δε κάνει δουλειές στο σπίτι, που μπορεί να ζει μια ζωή με περισσότερες από μία γυναίκες, ο μάγκας, ο πολλά βαρύ και όχι. Ο άντρας ως ποδηγέτης της γυναίκας, που επ' ουδενί δε πρέπει να την αφήσει να του πάρει τον αέρα. Ο άντρας ο μουνόδουλος, ο friendzoned, ο άντρας που πρέπει σώνει και καλά να κυνηγά ένα φουστάνι.

Είναι τόσα τα πράγματα που μπορούν να ειπωθούν για τις έμφυλες διακρίσεις, είναι τόσο βαθιά εκείνα τα κοινωνικά στερεότυπα που μας έχουν εμφυσήσει οι προηγούμενες γενιές ως απότοκο των ανατολικών λαών, με τους οποίους συνορεύουμε και τους οποίους αποδοκιμάζουμε, που πραγματικά υπάρχει λόγος τελικά για αυτή την ημέρα. Υπάρχει, δυστυχώς, ακόμα λόγος να μιλάμε για ισότητα, εφόσον αυτή δε θεωρείται αυτονόητη.. Υπάρχει, ακόμα, λόγος να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει αυτή η μέρα και να μην το ρίξουμε για ακόμα μία φορά στην καταναλωτική φρενίτιδα, η οποία στην τελική υποβαθμίζει τη νοημοσύνη της γυναίκας, ταυτίζοντας τους αγώνες για την ελευθερία - και εργασιακή ισότητα, με τα δεσμά της υπερκατανάλωσης.