Μ' αρέσουν οι λείες επιφάνειες.
Η όψη μιας κλειστής, επίπεδης πόρτας.
Το ταβάνι - που ποιός ξέρει για πόσο ; - αιωρείται εκεί.
Τους θεόρατους αυτούς τοίχους.
Όταν τους μιλάω και παίρνω απάντηση,
καταλαβαίνω πως πάει καιρός που έφυγες.
Ο άδειος χώρος, δε μου λέει τίποτα.
Αυτό το ποίημα, είναι περισσότερο άτιτλο.
Και όσο παιρνούν οι μέρες,
κρύβεται κι άλλο στην ανωνυμία του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου