Ερωτικοί | Ραφαέλλα Μανέλη

Εν αρχή ήν ο έρωτας.

Αυτό που σε φέρω στις κόρες των ματιών μου.

Εκείνο που γράφεις μελάνι μαύρο στα γράμματά μου.

Ο καφές που είναι σκέτος πια.

Κι ένας χορός στο σώμα σου γύρω.

Με το είναι και το άκρα να σε τυλίγει.

Κρέμομαι ξεχασμένο φως.

Κιτρινισμένο σε άλλο καιρό.

Μα με γυρίζεις στα σκοτεινά.

Να με δει ο κόσμος.

Να τον δω κι εγω.

Να περπατήσουμε νύχτα μαζί.

        Στο παζλ των παρεξηγημένων, των ες αει πειθήνια ερωτευμένων,

      των ανόητα αμαρτωλών κι ελεύθερα ιερόσυλων.

Κάθε πεντάλεπτο, ένας χρόνος.

Σε κάθε αλλαγή του δείκτη έρχεσαι.

Κάθε ακριβώς ακουμπάμε λίγο.

Σφραγίζουν  πονετικά κι επώδυνα τ' αντίθετα.

     Άνθρωποι ελευθεροι. Δυνητικά χαζοί. Αέναα αγέραστοι κι Ερωτικοί.

     Ιδανικός. Γλυκά απρόσιτος. Σιγανά μελαγχολικός κι ανεπαίσθητα τρελός σαν όλους τους θεούς.

                           ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΣΘΑ ΣΥ.