Πόσες φορές σε έσπασες για να φτιάξεις τους άλλους;
Και πόσες φορές είπες δεν πειράζει ενώ έπρεπε να ορθώσεις ανάστημα
Γιατί πείραζε
Γιατί όσο σε έθαβες τόσο απομακρυνόσουν από εσένα
Όσο σε φίμωνες τόσο η φωνή μέσα σου γινόταν πιο δυνατή
Και μια μέρα βγήκε, ούρλιαξε, θέριεψε
Και όλοι απόρησαν
Κρύβουμε μέσα μας τόση μεγάλη δύναμη
Που καμιά φορά μας τρομάζει, μας ξεπερνά.
Στο διάβα της ζωής όμως είναι πολύ εύκολο να παραμελήσεις τον εαυτό σου και να τον θεωρήσεις δεδομένο
Να τον χτυπάς ανελέητα γιατί δεν νιώθεις άνετα μαζί του
Γιατί θα ’θελες να 'σαι ένας άλλος, όπως όλοι οι άλλοι.
Μην σε σνομπάρεις, να σε αγαπάς.
Όταν όλοι οι άλλοι θα 'χουν φύγει εσύ θα μείνεις πίσω
Εσύ και ο εαυτός σου. Φρόντισε να κάνεις τις στιγμές μαζί του να αξίζουν.
Έχεις τεράστια εσωτερική δύναμη, τεράστια ομορφιά και βάθος.
Όλοι τα έχουμε κάπου βαθιά κρυμμένα, καταχωνιασμένα ίσως μα υπάρχουν.
Ο καθρέφτης και το ταβάνι και οι τοίχοι ξέρουν ποιος είσαι.
Έχουν φιλοξενήσει τα όνειρά σου,
Έχουν στεγάσει τις σκέψεις σου,
Ήταν αυτόπτες μάρτυρες όλων των συναισθημάτων σου
Έχουμε υπάρξει πραγματικοί και ευάλωτοι εκεί μέσα
Και αυθεντικοί, αγκαλιάζοντας το μέσα μας όπως είναι
Ο κόσμος εκεί έξω δεν ξέρει ούτε το 1% απ’όλα αυτά
Απ΄την ουσία σου
Και ο κόσμος θα σε κατακρίνει
Είναι το πιο εύκολο που μπορεί να κάνει
Αντί να σκεφτεί
Αντί να σε αφουγκραστεί
Αντί να σε προσεγγίσει.
Όσο προχωρώ, με βρίσκω
Και είναι αλήθεια, μια όμορφη αναζήτηση του εγώ μου
Ένα πολυπόθητο ταξίδι που το μόνο που θέλει είναι ο αυτοπροσδιορισμός
Η αυταγάπη.
Με τρικυμίες και κακοτοπιές, βάσανα και λύπες
Μα κάθε δευτερόλεπτο αυτού του ταξιδιού, αξίζει
Ένα βήμα από τη λήθη, μια ανάσα από σένα.
Πόσο αληθινό!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή