Το τίποτα | Ανδριάνα Μακρή

Τίποτα.
Τόση μικρή η λαχτάρα του, τόσο μικρές οι στιγμές του. Λες κι η ζωή δεν του έκλεισε ποτέ το μάτι.
Μα τι λέω, δεν του το άνοιξε ποτέ!
Λες και του είχαν κρατημένα «χρέη» από παλιά, χρέη ζωών που μπορεί κάποτε να είχε ζήσει. Ζωές
γεμάτες, που ξέρεις!
Οι λέξεις του λίγες, μετρημένες. Νομίζει μάλλον πως και εκεί υπάρχει όριο. Όριο; Μα τι λέω! Δε
ξέρει καν πως είναι να ζεις μέσα σε όρια. Τα όρια προϋποθέτουν ισχύ, που εκείνος δεν έχει.
Τον κοιτάω πολλές φορές που κάθεται. Αμίλητος, με ένα βλέμμα χαμένο, που μαρτυρά τη μεγάλη
του αδιαφορία. Όχι, δε φανερώνει καμιά «δίψα» για τις στιγμές ζωής που έχασε, δε φανερώνει
τίποτα.
Και εγώ εκεί, συνεχώς προσπαθώ να καταλάβω τους λόγους, τις αιτίες, σαν ένας σωστός
ντεντέκτιβ. Μα ποιος ξέρει τις πραγματικές αιτίες; Ποιος έχει το δικαίωμα να ψαχουλεύει τις ζωές
των άλλων; Πόσο μάλλον όταν εκείνες είναι χαμένες.
Τον είδα χθες, ξανά. Δεν αναρωτήθηκα για τίποτα, δεν προσπάθησα να τον λυπηθώ, γιατί αυτό δεν
είναι ούτε λύπηση, ούτε λύπη.
Είναι απλά μια χαμένη ζωή, που εκείνος επέλεξε.
Ένα απλό, μεγάλο και σπουδαίο(;) Τίποτα.