Γίνομαι 24 και σκέφτομαι τι σκατά έχω κάνει στη ζωή μου. Ναι το ξέρω φίλε μου δεν με πήραν και τα χρόνια σε φάση αλλά με πήραν άλλα και χάθηκα και έχασα τον εαυτό μου.
Ήρθανε και με είπανε είσαι το ένα και είσαι το άλλο, ο καθένας έχει μια γνώμη για όλα σ’ αυτήν τη κοινωνία. Γεμίσαμε ξερόλες. Πρώτα έχουμε τους νόμους να μας νομοθετούν, να μας πατρονάρουν και μετά τις γαμημένες εκκλησίες να μας λένε πως πρέπει να πηδιόμαστε και με πόσους, τι ρούχα να φοράμε, να γλείφουμε τον κώλο του Θεού γιατί μας έφτιαξε και του χρωστάμε λέει. Εγώ φίλε μου δεν χρωστάω σε κανέναν γαμωθεό και δεν γουστάρω κανέναν κουστουμάτο και ρασάτο να μου λέει τι θα κάνω και πως θα το κάνω. Χορτάσαμε κανονικοποίηση, χορτάσαμε χριστιανική ηθική, χορτάσαμε παιδεία, χορτάσαμε πανεπιστήμια, γιατί η ζωή είναι σπίτι- σχολείο- πανεπιστήμιο- δουλειά- οικογένεια- τάφος κι εσύ πας σαν ούφο, όχι φίλε μου η ζωή είναι ο,τι θέλεις εσύ να είναι όχι ότι σου λένε οι πεφωτισμένοι μαλάκες. Στο περιθώριο καλύτερα και με λίγους παρά στην ψευδαίσθηση της ζωής μέσα στην αποσύνθεση των μεσοαστικών πτωμάτων. Ήρθανε και με είπανε “ δεν κάνεις για το θέατρο” και τι ξέρεις εσύ από θέατρο? τηλεοπτική περσόνα του πιασάρικου. Και με διώξανε, γιατί δεν ήμουν αρκετά, “προσαρμόσιμη”, δεν ήμουν αρκετά, “στρέιτ”, δεν ήμουν αρκετά “σύνολο” με το σύνολο. Ήρθανε και με είπανε, έχεις “ ντισόρντερ οριακής προσωπικότητας” πάρε λαντόζ, πάρε αντιψυχωσικά, πάρε ζάναχ, πάρε λίγο θάνατο, γιατί δεν είσαι αρκετά “λειτουργική” δεν είσαι αρκετά “προσαρμόσιμη” δεν είσαι αρκετά πρόβατο, πάρε λίγα χάπια να χαζέψεις λίγο γιατί τσακώνεσαι και προκαλείς προβλήματα. Ήρθανε και με είπανε πάρε πτυχίο να καταξιωθείς στο βάθρο της κοινωνικής σκατίλας, να βρεις δουλειά να μην καταρρεύσει το σύστημα της ανθρωποφαγίας. Ήρθανε και με είπανε μη φοράς εκείνο γιατί θα σε βιάσουν και μη κάνεις το άλλο γιατί θα πούνε ότι και μη προκαλείς, μη δίνεις δικαιώματα, να κρύβεις τα συναισθήματα σου να μη λένε, να μη μιλάς, να είσαι ήρεμη, να μην αρπάζεσαι, μέτρο, όλα με μέτρο, όχι μη την παρατήσεις τη σχολή, τα θέατρα και οι ζωγραφικές δεν σε ζούνε, πιέσου λίγο παραπάνω, πάρε χάπια, βάλε ορό, σύρσου, πάρε εκατό κιλά, φάε κι άλλο τα προβλήματα σου, φάτα όλα και μετά ξέραστα αλλά πάρε το πτυχίο σου, αλλιώς σε ξεγράφουμε,. Παιδάκι μου θα πεθάνω, αυτό θες, θες να με πεθάνεις. Άμα χωρίσουμε με τον πατέρα σου θα φταις εσύ, να μου κοπεί το χέρι αν σου ξαναμιλήσω κωλόπαιδο, πάρ' τον τηλέφωνο και πες του να έρθει να μου ζητήσει συγνώμη, θα φταις εσύ, τι ώρα είν αυτή, τι φοράς, σαν πουτάνα είσαι, θα φταις εσύ, δεν θα ξαναβγείς έξω, πήγαινε να κοιμηθείς, φάε, ξύπνα, θα φταις εσύ, είδες τι έκανες, ο αδελφός σου, η μάνα σου, ο πατέρας σου, θα φταις εσύ, είδες τι έκανες.
Ξέρεις κάτι, βαρέθηκα τις μαλακίες, βαρέθηκα τους εύκολους παραδείσους που αγοράζεις στην ομόνοια, βαρέθηκα να φοβάμαι, βαρέθηκα το σεξισμό, βαρέθηκα να μου λένε τι να κάνω και πως να το κάνω, βαρέθηκα το ρήμα “ ναρκώνω” και το ρήμα “αποφεύγω” βαρέθηκα κι εσένα και τη ζωή την ίδια σε τελική ανάλυση. Αλλά τώρα θα τους στείλω όλους στο διάολο, τώρα δεν θα ξαναφάω τα σκατά μου, όπου θα μου βρωμάει βόλεμα, τάξη κι ασφάλεια θα τη κάνω, γιατί προτιμώ ν’ αυτοκτονήσω παρά να γίνω κονσέρβα.
Αναδημοσίευση από: Ποιητικό Μίξερ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου