Εξομολόγηση | Ματίνα Τσιμοπούλου

Κάθομαι, χειμωνιάτικα, στην στάση
Και περιμένω  στωικά να νυχτώσει.
Στήνω ενέδρα
Στον τελευταίο οδηγό λεωφορείου
Και απαιτώ να με φέρει κοντά σου,
Απλά και μόνο
Γιατί «κάποιοι άνθρωποι πρέπει να συναντιούνται φίλοι».
Εκείνος βάζει τα κλάματα
Και σκαρφίζεται απίθανες δικαιολογίες.
Ξέρει ότι πρέπει να σε δω
Αλλά  θέλει να δει μέχρι που μπορεί να φτάσω.
Ξαφνικά θυμάμαι
Ότι ξέχασα να κλείσω το θερμοσίφωνα.
Πετάγομαι στο δρόμο
Μόλις το φανάρι ανάψει κόκκινο
Και το αφήνω να φανεί σαν ατύχημα.
Ξυπνάω πάντα στην ίδια πτέρυγα νοσοκομείου
Έχοντας πια αργήσει για το σχολείο, για την δουλειά και την απόφασή σου.