Γεια χαρά!
Στο σημερινό ποίημα της ημέρας, βρίσκεται ένα ποίημα του αγαπημένου μου φίλου και
ποιητή Γιάννη Υφαντή. Για τον Γιάννη θα μπορούσα να γράψω πολλά, όμως ας το
αφήσουμε αυτό για κάποιο μελλοντικό αφιέρωμα, ίσως. Πρόκειται όμως, για έναν πολύ
μεγάλο ποιητή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ
ΑΡΑΜΠΑΣ
Αραμπάς· με τα άλφα του που ήσαν κάποτε κερασφόρα κρανία βοδιών· μ’ εκείνο το πρώτο κεφαλαίο Α σαν άνθρωπος με τη ζώνη του. Με το ρ της ροής. Κάποια στιγμή το ο άρχισε να στάζει, να ρέει, κι έγινε ρ. Κ’ ύστερα το μ· μουγκανητό του βοδιού ή μούγκρισμα των αγριμιών· ο ήχος που ’ναι σύνορο ανάμεσα στη φωνή του ζώου και στη φωνή του ανθρώπου. Γι’ αυτό κ’ οι πρώτες λέξεις από μ: Μα το φιλί. Μαστός και μεμέ το βυζί. Μαμ το φαγητό. Μάτερ η μάνα και η ύλη. Και ύστερα το π: Πόρτα και πύλη και πόλη περιτειχισμένη· πέρασμα του ανθρώπου ή του αραμπά μες από την πύλη. Πύργος και παράθυρο. Π: Κορνίζα του μέλλοντος. Και το τελικό ς· το ο που ξετυλίχτηκε σα φίδι και σφυρίζει τον ήχο της σιωπής· πόσο σοφά βαλμένο από τους Έλληνες στο τέλος τόσων λέξεων. Αραμπάς· αραμπάς φορτωμένος ένα νεκρό πρίγκηπα της Ασίας· αραμπάς φορτωμένος καρπούζια· αραμπάς φορτωμένος τσιγγάνες· αραμπάς φορτωμένος κοπριά· αραμπάς φορτωμένος ξύλα· αραμπάς φορτωμένος γλάστρες με λουλούδια· αραμπάς φορτωμένος όπλα· αραμπάς φορτωμένος βαρέλια με νερό· αραμπάς φορτωμένος φεγγάρια· αραμπάς φορτωμένος καθρέφτες· αραμπάς φορτωμένος πλήθος όρθια αναμμένα κεριά· αραμπάς φορτωμένος κορμιά εκτελεσμένων Κούρδων· αραμπάς αδειανός γιατί δεν βρέθηκε πουθενά το πτώμα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα· αραμπάς φορτωμένος παιδιά και σερνάμενος από ένα βόδι που στα κέρατά του ανάμεσα κάποιος ετοποθέτησε χορδές. Αραμπάς στην άκρη της Τριχωνίδας: Το ζώο ζύγωσε και σκύβει στον καθρέφτη του νερού· ασπάζεται τον εαυτό του· πίνει. Κ’ ύστερα, ο αραμπάς ουρανός· με τροχούς του τον Ήλιο και το Φεγγάρι· φορτωμένος άλλοτε νέφη, άλλοτε άστρα. Που μπορεί να πηγαίνει τούτος ο αραμπάς, που στον πάτο της καρότσας του, κουβαλάει μαζί του όλους εμάς;
Οι μεταμορφώσεις του μηδενός
Εκδόσεις ΑΧ
Στο σημερινό ποίημα της ημέρας, βρίσκεται ένα ποίημα του αγαπημένου μου φίλου και
ποιητή Γιάννη Υφαντή. Για τον Γιάννη θα μπορούσα να γράψω πολλά, όμως ας το
αφήσουμε αυτό για κάποιο μελλοντικό αφιέρωμα, ίσως. Πρόκειται όμως, για έναν πολύ
μεγάλο ποιητή.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΥΦΑΝΤΗΣ
ΑΡΑΜΠΑΣ
Αραμπάς· με τα άλφα του που ήσαν κάποτε κερασφόρα κρανία βοδιών· μ’ εκείνο το πρώτο κεφαλαίο Α σαν άνθρωπος με τη ζώνη του. Με το ρ της ροής. Κάποια στιγμή το ο άρχισε να στάζει, να ρέει, κι έγινε ρ. Κ’ ύστερα το μ· μουγκανητό του βοδιού ή μούγκρισμα των αγριμιών· ο ήχος που ’ναι σύνορο ανάμεσα στη φωνή του ζώου και στη φωνή του ανθρώπου. Γι’ αυτό κ’ οι πρώτες λέξεις από μ: Μα το φιλί. Μαστός και μεμέ το βυζί. Μαμ το φαγητό. Μάτερ η μάνα και η ύλη. Και ύστερα το π: Πόρτα και πύλη και πόλη περιτειχισμένη· πέρασμα του ανθρώπου ή του αραμπά μες από την πύλη. Πύργος και παράθυρο. Π: Κορνίζα του μέλλοντος. Και το τελικό ς· το ο που ξετυλίχτηκε σα φίδι και σφυρίζει τον ήχο της σιωπής· πόσο σοφά βαλμένο από τους Έλληνες στο τέλος τόσων λέξεων. Αραμπάς· αραμπάς φορτωμένος ένα νεκρό πρίγκηπα της Ασίας· αραμπάς φορτωμένος καρπούζια· αραμπάς φορτωμένος τσιγγάνες· αραμπάς φορτωμένος κοπριά· αραμπάς φορτωμένος ξύλα· αραμπάς φορτωμένος γλάστρες με λουλούδια· αραμπάς φορτωμένος όπλα· αραμπάς φορτωμένος βαρέλια με νερό· αραμπάς φορτωμένος φεγγάρια· αραμπάς φορτωμένος καθρέφτες· αραμπάς φορτωμένος πλήθος όρθια αναμμένα κεριά· αραμπάς φορτωμένος κορμιά εκτελεσμένων Κούρδων· αραμπάς αδειανός γιατί δεν βρέθηκε πουθενά το πτώμα του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα· αραμπάς φορτωμένος παιδιά και σερνάμενος από ένα βόδι που στα κέρατά του ανάμεσα κάποιος ετοποθέτησε χορδές. Αραμπάς στην άκρη της Τριχωνίδας: Το ζώο ζύγωσε και σκύβει στον καθρέφτη του νερού· ασπάζεται τον εαυτό του· πίνει. Κ’ ύστερα, ο αραμπάς ουρανός· με τροχούς του τον Ήλιο και το Φεγγάρι· φορτωμένος άλλοτε νέφη, άλλοτε άστρα. Που μπορεί να πηγαίνει τούτος ο αραμπάς, που στον πάτο της καρότσας του, κουβαλάει μαζί του όλους εμάς;
Οι μεταμορφώσεις του μηδενός
Εκδόσεις ΑΧ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου