Η ποίηση είναι στους δρόμους. | Χάρις Γεωργίου

Ανέκαθεν αυτό το τσιτάτο κάτι μου έλεγε. Η πραγματική ποίηση, η πραγματική τέχνη δε φυλακίζεται, δε μπαίνει σε στεγανά και μουσεία. Η πραγματική τέχνη είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι. Το μωσαϊκό πολυφωνίας που μπορείς να συναντήσεις στα μεγάλα αστικά κέντρα του κόσμου, τα ερεθίσματα που λαμβάνεις από τις διάφορες κουλτούρες, τα διάφορα βλέμματα. Και ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι αυτοί εκφράζονται. Η γλώσσα τους, η ποίησή τους, οι μουσικές τους, ο τρόπος που χορεύουν ή περπατούν στο δρόμο.

Μέσα σε ένα από αυτά τα πολυπολιτισμικά κέντρα, τα γεμάτα εικόνες, σε ένα στενό στις όχθες του Τάμεση, συνάντησα τον Joseph. Καθόταν σκυμμένος και έγραφε σε πολύχρωμα χαρτιά, τους στίχους του και τα τοποθετούσε μέσα σε φακέλους, ενώ ο κόσμος περνούσε, άλλοτε ρίχνοντας αδιάφορες ματιές, άλλοτε διαβάζοντας τους τίτλους σε αυτούς τους φακέλους.

Θα χαζέψω λίγο τους φακέλους κι ύστερα θα τον ρωτήσω για την τέχνη του. 

-Γράφεις ποίηση; 

-Ναι. Αν θες μπορείς να διαβάσεις κάτι. Θες να σου προτείνω;

-Όχι. Θα επιλέξω μόνη μου, ευχαριστώ. Πρέπει να πληρώσω;

-Δεν είναι απαραίτητο. Αν θέλει ο κόσμος απλά αφήνει κάτι ως αντίτιμο της δουλειάς μου. Αλλά αν δεν έχεις, μην αφήσεις.
-Πώς σε λένε;
-Joseph.

Αυτή ήταν πάνω κάτω η συζήτησή μας. Χαμογελαστός, ευδιάθετος, περίεργος τύπος, εκείνης της νοσταλγικής Αγγλίας που παρήγαγε και παράγει ακόμα ποίηση, που παράγει και αναπαράγει αυτή την κουλτούρα της τέχνης, αυτή τη μαγεία που ξεκινά από τους δρόμους. Θα χαζέψω αρκετή ώρα, θα διαβάσω τους φακέλους, γεμάτη περιέργεια. Γράφει όντως ποίηση; Τι γράφει; Τι έχει να πει;

Κάπως έτσι, θα πάρω ένα φάκελο, θα αφήσω όσα ψιλά έχω στο πορτοφόλι - νιώθοντας τύψεις που δεν έχω περισσότερα - και θα τον ανοίξω ανυπόμονα για να διαβάσω το ποίημα μου. "I have no time for poetry". Έτσι το λένε. Δε θα μπορούσα να διαλέξω κάτι με λιγότερο σαρκαστική διάθεση, αφού η τέχνη για μένα έχει γλώσσα σαρκαστική. 

Μικρή τζούρα αθανασίας, μικρή τζούρα αμφισβήτησης και πνευματικής τροφής. Αυτό, μαζί με ένα φτερό κύκνου, δώρο από έναν αγαπημένο μου, και οι εικόνες που σνιφάραμε αλόγιστα, είναι τα μόνα αναμνηστικά από το τούτη την πολύβουη πόλη, εκείνα που θέλησα να φέρω μαζί για να γυρνάω σε αυτή την πόλη με νοσταλγία.

Η ποίηση είναι αναμφίβολα στους δρόμους. Και σίγουρα όχι μόνο στο στενό που συνάντησα τον Joseph, αρκεί να έχεις όρεξη να την παρατηρήσεις. Και πάντοτε, τούτες οι μικρές τζούρες, εξιτάρουν το μυαλό και του δίνουν τροφή, χωρίς να του δίνουν την απάντηση. Γι' αυτό και η τέχνη στους δρόμους, είναι από τα αγαπημένα εκείνα πράγματα που αξίζει κανείς να διηγηθεί σαν λάφυρο, ενός τέτοιου ταξιδιού.