Φύλλα φθινοπώρου | Τάσος Μαλεσιάδας

Τα φύλλα του φθινοπώρου θυμίζουν φύλλα μνήμης.
Τσακισμένα, βρεγμένα, ποδοπατημένα.
Στις άκρες των δρόμων μουλιασμένα,
να ρουφούν μέχρι και την τελευταία σταγόνα της ουράνιας θλίψης.

Θλίψη... ή και απαντοχή.
Όλα κρυμμένα σε ένα ουράνιο πλαίσιο κατάστικτο
είτε με αστέρια είτε με προσευχές.
Ακούστε λίγο τη φωνή, θαυμάστε το κορίτσι...
Φόρεσε ένα γκρίζο κασκόλ για να μοιάσει με τη θλίψη του
και κανείς ακόμα δεν κατάλαβε τίποτα... Μα πώς να καταλάβουν ;
Ποια ένδειξη υφασμένη με κλωστές άραγε μπορεί να πει
την αλήθεια... είναι σχετικά αδύνατο.
Ποια θλίψη ακαρτέρητη δεν πρόσμενε μελάνια, νότες, χαρτιά ή και ανθρώπους για να τη σχηματίσουν ;
Να 'ναι βλέπεις ευκολόπεπτη και ευδιάκριτη, χαρμόσυνη... για ν' απολησμονηθεί πιο εύκολα.

Η θλίψη, είναι μι' αόρατη δύναμη που τρίζει αργά τις νύχτες τα βήματά της μήπως κι ακουστεί...