Άτιτλο | Μαρία Βασιλάκη

Ποτέ μου δεν κατάλαβα τους ανθρώπους
Απλά τους κοιτούσα με περίσσεια αδιαφορία
Γιατί μου βγάζανε κάτι πολύ κενό
Μη ικανό να με κάνει να ανοιχτώ
Να δείξω το πραγματικό μου πρόσωπο
Και είναι και αυτοί στους οποίους ανοίχτηκες από την άλλη,
Και σε πλήγωσαν
Τους ευχαριστώ όμως γιατί έμαθα
Έμαθα να κρατώ μόνο ό,τι είναι καλό για μένα
Να ξεχωρίζω το καλό απ’το σκάρτο
Μουρμουρητά απόψε βοούν και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ
Τι ευτυχισμένοι είναι οι άνθρωποι  που δεν έχουν έγνοιες
Η άγνοια είναι ευλογία τελικά
Δεν γνωρίζεις την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι και άρα δεν σε ανησυχεί απολύτως τίποτα
Πες το αφέλεια πες το όπως θες
Εγώ αυτό το πράγμα το ζηλεύω.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να εκφράσω και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σένα.
Γιατί μου έδειξες τι άτομα να αποφεύγω
Ποιους πρέπει να κρατώ δίπλα μου
Ποιοι με εξελίσσουν και ποιοι όχι.
Ποιοι πραγματικά με κρατάνε πίσω
Δεν σου κρατάω κακία, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος.
Πάει καιρός που δεν έχω καμία επαφή μαζί σου
Και καθόλου δεν με ενοχλεί αυτό
Oι κύκλοι είναι για να κλείνουν
Ο δικός μας είχε κλείσει πριν καν το αντιληφθούμε
Πρέπει να αποδεχτείς πως όλα δεν θα πηγαίνουν τέλεια στη ζωή σου
Θα υπάρξουν και οι απώλειες
Πως κάποιοι άνθρωποι δεν θα ναι πλάι σου
Θα έρθουν άλλοι όμως, που θα σε γεμίσουν απ την αρχή, επαναφέροντας
Το χαμόγελο στα χείλη σου
Αν γύριζα το χρόνο πίσω πάλι θα έκανα ακριβώς τις ίδιες επιλογές
Γιατί με βοήθησαν να δω καθαρά
Ποια είμαι
Να βρω τον εαυτό μου
να καταλάβω πως δεν χρειάζεται να πιέζομαι για να αρέσω
αλλά να είμαι ο εαυτός μου όσο περίεργος και να’ναι. Να μην υποδύομαι ρόλους και να αφήσω κατά μέρους τις μάσκες. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία απ’ αυτή του να είσαι ο εαυτός σου και να’σαι άνετα μ’αυτό. Άλλωστε, στο τέλος της ημέρας αυτόν θα έχεις και μ’αυτόν θα κοιμάσαι. Συν ότι οι γύρω σου θα σε αγαπήσουν γι’αυτό ακριβώς που είσαι.
Δεν σε κατηγορώ. Είχες κι εσύ τις αδυναμίες σου όπως κι εγώ.
Αλλά νιώθω καλύτερα χωρίς εσένα
Δεν έχω πια αρνητικότητα στη ζωή μου
Παλεύω για τους στόχους και τα όνειρά μου, δουλεύω γι’αυτά.
Περιτριγυρίζομαι από ανθρώπους που με αγαπούν.
Νιώθω ευλογία και χαρά για κάθε μέρα που ξημερώνει.
Χαίρομαι για τα λάθη μου γιατί έμαθα απ’αυτά
 Και οι επιλογές μου γίνανε μετά από ώριμη σκέψη και εσωτερικότητα
Μπορεί να μην κατάλαβες ποτέ ποια είμαι και τι θέλω ούτε καν τους λόγους για τους οποίους έφυγα.
Έφυγα για να βρω εμένα γιατί κάπου στο πλήθος με έχανα
Έφυγα επειδή δεν άντεχα τον έλεγχο
Έφυγα επειδή έδινα και το μόνο που έπαιρνα ήταν αρνητικότητα και υποδείξεις
Έφυγα για να αρχίσω απ’την αρχή
Και τα κατάφερα.
Και στην τελική ας αποδεχθούμε πως κανείς δεν είναι τέλειος και να πάψουμε να έχουμε μεγάλες προσδοκίες.
Οι άνθρωποι δεν είναι όπως τους θέλουμε ναι είναι και αυτό είναι το υγιές.
Δεν είναι μαριονέτες οι άνθρωποι να ικανοποιούν τον καθένα. Ο καθένας έχει την προσωπικότητά του κι έναν άλλο τρόπο ζωής.
Το μαγικό είναι όταν αφήνεις τον άλλον να κάνει αυτό που θέλει να κάνει. Το μαγικό βρίσκεται όταν τον στηρίζεις. Γιατί αυτό θα πει αληθινός φίλος.
Σε στηρίζω, no matter what. Είμαι δίπλα σου σε όλα.
Επιθυμώ να ωριμάζω, να μεγαλώνω, να εξελίσσομαι.
Οι άνθρωποι πλάι μου θα ναι της ίδιας νοοτροπίας
Έχε τα μάτια σου ανοιχτά
Στόχευε πάντα ψηλά
Στα αστέρια
Στον καθάριο ουρανό
Στην απεραντοσύνη αυτού του σύμπαντος.
Δεν υπάρχουν όρια
Εμείς τα θέσαμε για να περιορίσουμε τις δυνατότητές μας
Να πετύχεις το ακατόρθωτο.
Να είσαι περήφανος μια μέρα για τη ζωή που έζησες.Για όσα πέτυχες. Για το πόσο αγάπησες και αγαπήθηκες
Όλα τα άλλα είναι κόκκοι άμμου
Ασήμαντα και με το χρόνο ο αέρας τα παίρνει μακριά.

Photography by Kristina Lerner