Ελαττωματικά | Αναστασία Νταλαμάγγα

Δύσκολο να πολεμάς τη φύση σου
κόντρα στο ποτάμι που δεν παίρνει από λόγια
μια πέτρα που αντιστέκεται, εσύ

Αυτή η φύση τρώει όλη την ψυχή μου
νιώθω σαν 
να προσπαθώ να φυτρώσω ένα χέρι που δεν ήτανε να φυτρώσει
ή να κόψω ένα πόδι 
κόντρα στον οργανισμό μου

Μέχρι τώρα
η φύση μου δεν πείραζε κανένα
αλλά ήρθε η στιγμή που αυτή η φύση
γνώρισε μια άλλη, 
τη δική σου
κι αυτές οι δυο μαζί δεν είναι για να μείνουν.


Τώρα πρέπει όχι για μία 
αλλά για δύο φύσεις να παλέψω
δύο φόβους , δύο συνήθειες 
να τα βολέψω
δύο ψυχές για να κρατήσω μαζί

Αυτό που προσπαθώ
τόσο δύσκολο θαρρείς
αυτό που κάνω 
τόσο ανέφικτο
που ώρες ώρες απελπίζομαι
και λέω

τέρμα, δε μπορώ
για δύο ανθρώπους να παλεύω
γιατί είμαι μόνο ένας
και κάποιες φορές
ούτε και ένας
μισός , λιγότερο από μισός, τίποτα

Οι φόβοι σου δίνουν τροφή στους δικούς μου
με κάνουν κομματάκια
με ζαλίζουν
με φέρνουν σε αδιέξοδο

αντίθετα όλα αυτά που θες απ τα δικά μου
αντίθετα θα νιώσεις και θα πράξεις
κι όλο αυτό
σαν μόνη μου να το σηκώνω
σαν δύο ανθρώπους να κουβαλάω στην πλάτη μου
ή μάλλον
όχι ανθρώπους.
το παρελθόν μας κουβαλάω
τις πιο κρυφές μας απελπισίες
και προσπαθώ να τις ταιριάξω
να βρω ένα τρόπο μαζί να θεραπευτούν
η μια την άλλη από το χέρι να πιάσουν
μα δεν πιστεύω πως το νιώθεις

και μόνη είμαι.
και φοβάμαι.

ξέρω ότι φοβάσαι κι εσύ,
 άλλα πράγματα...

μα
δε με βλέπεις
κάτω στο πάτωμα πεσμένη
πως χωρίς πόδια προσπαθώ να φτάσω την ταχύτητά σου ;

μη μου φωνάζεις άλλο
ότι εσύ πάντα έτσι έτρεχες
γιατί κι εγώ πάντα είχα πόδια!

μα τα κοψα.

ήταν ελαττωματικά

και σε πίστεψα που είπες πως
μαζί θα φτιάξουμε άλλα,
πιο δυνατά.

γι αυτό στάσου λιγάκι

είπες μαζί.