Υπνοβασία | Ανδρέας Παπάζογλου

Οι νεκροί δε θυμούνται
Μόνο κοιμούνται
Όλο κοιμούνται
Κάπου και πού ξυπνούν κι αναρωτιούνται
Ποιος και γιατί και πώς

τους είπε να κοιμούνται
Ύστερα η γη γυρνά κι όλοι παρηγοριούνται
Ανώδυνα κι απόλυτα ξεχνιούνται
Ανώδυνα κι απόλυτα ξεχνούν
Γυρνούν πλευρό κι αλλάζουν οι εποχές
Τα μάτια τους μικρά, θαμπά γυαλιά
Άστοχα καρφωμένα σε κάτωχρα κρανία

Και μες τα ραμμένα στόματα
Γλώσσες βελόνες και σιελόρροια

Σήμερα, χτες και πάντα

Και οι ωκεανοί μουσκεύουν γνώριμες ακτές
Το βλέμμα της στραμμένο 
σε λουλούδια ή σε καθρέφτες
Μια μοναξιά αλύπητη απλώνοντας τα ρούχα

ή κάθε που σου λέει "καληνύχτα"

Ενώ φεγγάρια δολοφόνοι λούζουν

με φως και μαχαιριές τα μαξιλάρια