Και με ρωτάνε γιατί σώπασα.. | Ελπίδα Δημοπούλου

Και με ρωτάνε γιατί σώπασα..

Όταν τα δυνατά γέλια, η ασταμάτητη πάρλα, οι φωνές, οι αδικαιολόγητοι τσακωμοί, το μεγάλο χαμόγελο και τα γελαστά μάτια σωπάσουν, να ξέρεις πως κάτι φταίει. ΚΑΤΙ δεν πήγε καλά! ΚΑΠΟΙΟΣ δεν πάλεψε αρκετά!

Κάτι, κάποιος! Γενικούρες, που δεν ταιριάζουν σε ένα μεγάλο έρωτα, σε μια τέτοια αγάπη. 

Και τα γνωστά ερωτήματα δεν έχουν τέλος!! Αυτό ήταν;  Ήρθε το τέλος; Μας τελείωσε; Έφυγες; Έφυγα; Πρέπει να φύγω; Μήπως είναι πολύ νωρίς; Μήπως είναι αργά; Το πάλεψα αρκετά; Έπρεπε να είχα φύγει; Και αν φύγω τι θα γίνει; Και μείνω μήπως είναι καλύτερα; Μήπως βαλτώσουμε περισσότερο; Γίναμε δεδομένοι; Μήπως τελικά έφυγες; Σε έχασα και μαζί έχασα και εμένα;

Συνεχείς ερωτήματα, ζιζάνια στο μυαλό γυρίζουν συνεχώς και σε βασανίζουν. Και το κλάμα, γίνονται γέλια και τα γέλια, κλάματα. Και θυμάσαι στιγμές και σε στοιχειώνουν και μαζί στοιχειώνουν και τον έρωτα, το πάθος. Και τα στοιχειά είναι νεκρά. Και μαζί τους και εμείς,  νεκροί! Περιφερόμαστε σαν ζόμπι μέσα στο σπίτι! 

Ξέρεις ότι είναι εκεί, αλλά δεν σε νοιάζει. Κοιτάς, χωρίς να παρατηρείς. Ακούς, χωρίς να δίνεις προσοχή. Μιλάς, χωρίς μιλιά. Περπατάς, χωρίς να κινείσαι. Ζεις, χωρίς να αναπνέεις. Κλαίς, χωρίς δάκρυα. Γελάς, χωρίς ήχο. Εμείς, χωρίς το εμάς. Και λόγια, χωρίς λέξεις. Μόνο σιωπή!!

Και με ρωτάνε γιατί σώπασα..

Γιατί το γέλιο, τα λόγια, το χαμόγελο, οι σκέψεις, τα συναισθήματα έγιναν σιωπή;!

Και τους λέω πως δεν φταίω, πως προσπάθησα, πάλεψα αλλά νικήθηκα.. 

Και πως δεν φταις, πως πάλεψες αλλά σε νίκησε ο χρόνος!