Πρόσωπο στον τοίχο | Tάσος Μαλεσιάδας

Φυσικά, οι αιώνιες περιπλανήσεις μου δε σταματούσαν,
γιατί οι ίδιες μου οι λέξεις με κυνηγούσαν φορώντας θεοσκότεινα ρούχα
και χωρίς μάτια κάτω απ' το γείσο του γερμένου καπέλου τους.

Σκέφτηκα πως ο μόνος δρόμος που μου 'μεινε για να ξεφύγω
ήταν αυτός προς τα πάνω,
βλέπεις, τις νύχτες εγώ έβλεπα τ' αστέρια
ενώ οι διώκτες μου είχαν καλυμμένο το κεφάλι τους και με τα χέρια χωμένα στις τσέπες
ψαχούλευαν το Αύριο.
Κυρίως το δικό μου αύριο.

Μα δεν με ήξεραν τόσο καλά όσο νόμιζαν.

Το Αύριο το 'χα ζήσει χρόνια πριν
και ήδη μπορούσα να κοιτώ τ' Άπειρο
με τα μάτια μου καρφωμένα πάνω του.

Έτσι μια μέρα, αφότου ξέφυγα μεταμφιεσμένος σε βρέφος
-πάντα τα μάτια μου κρατούν λίγη αθωότητα για τις κρίσιμες στιγμές-
είδα στον καθρέφτη ένα πρόσωπο στιγματισμένο απ' την υγρασία.

Από τότε ως και τώρα πάντα μέχρι και στον ύπνο μου προσποιούμαι, την απόλυτη αθωότητα.