Σαν σήμερα, τέσσερα χρόνια πριν, σχεδόν άθελά μου, ήμουν κάποια που δεν ήθελα να είμαι.
Σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν ορκιζόμουν αιώνια αγάπη κι αφοσίωση.
Σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν, εκείνος μου έστειλε σχεδόν απροσδόκητα την καρδιά μου πίσω, πιο διαλυμένη από ποτέ. Εκείνο το βράδυ είχα κάποια στην αγκαλιά μου που δεν κουνήθηκε ρούπι όλη τη νύχτα μη με ξυπνήσει. Εκείνο το συμπαντικό δευτερόλεπτο, πίστεψα στην φιλία.
[Χρόνος τόσος σχετικός. Πρόσωπα που τόσο τυχαία βρέθηκαν στο δρόμο σου. Πρόσωπα που έγιναν για λίγα λεπτά τα πάντα σου. Την άλλη στιγμή μετατράπηκαν σε ένα τίποτα που κάποτε υπήρξε κάτι.]
“Σήμερα ξέρω, πως ζήσαμε μια ζωή δανεική, με πλαστές αγάπες, κάλπικες ευτυχίες σε σπίτια παγωμένα με σεντόνια λερωμένα φαντασιώνοντας ζωές μιας ταινίας. “
Σήμερα ακούω ένα τραγούδι που υμνεί τον έρωτα. Στη θύμηση αυτού που ένιωσα χαμογελάω εγκάρδια και τα μάτια μου λαμπυρίζουν. Θα ήθελα όταν πεθάνω να είμαι ερωτευμένη. Με τον ήλιο που τρυπώνει τα πρωινά από τις χαραμάδες, με τις φυλλωσιές των δέντρων μία μέρα βροχερή. Να μαι ερωτευμένη εκείνα τα πρωινά που όλα μοιάζουν να είναι εναντίον μου και να μη με θέλουν. Ερωτευμένη για να αντέξω τις πιο μουντές Δευτέρες του κόσμου. Να μη χρειάζονται αντανακλάσεις, πολλά φρου-φρου κι αρώματα. Ερωτευμένη με την απλότητα, την καθημερινότητα -πόσο σπάνιο. Να νιώσω ένα τσικ κάπου στην καρδιά όταν συναντιέται το βλέμμα του άγνωστου νεαρού με το δικό μου ή να ανατριχιάσω στη σκέψη πως με ακουμπάει. Για να τον σκέφτομαι και να γελάω στο δρόμο. Και μετά να αναρωτιέμαι μήπως τρελάθηκα και να γελάω ακόμα πιο πολύ. Ερωτευμένη για να βρω την άνοιξη μέσα μου και να αγαπήσω την αντανάκλαση μου όταν χαμογελάω. Να βρίσκω χρώμα στην παλέτα της ζωής μου όταν το μοναδικό που διαθέτει φαίνεται να είναι το γκρι. Να μην μπορεί καμία δύναμη να καταπολεμήσει τον έρωτα. Κι όταν απομακρύνομαι για λίγο από αυτόν, πάντα να ξαναγυρνάω. Το τέλος και η αρχή να είναι οι πολύχρωμες πεταλούδες στο στομάχι.
Σαν σήμερα, τρία χρόνια πριν ορκιζόμουν αιώνια αγάπη κι αφοσίωση.
Σαν σήμερα, δύο χρόνια πριν, εκείνος μου έστειλε σχεδόν απροσδόκητα την καρδιά μου πίσω, πιο διαλυμένη από ποτέ. Εκείνο το βράδυ είχα κάποια στην αγκαλιά μου που δεν κουνήθηκε ρούπι όλη τη νύχτα μη με ξυπνήσει. Εκείνο το συμπαντικό δευτερόλεπτο, πίστεψα στην φιλία.
[Χρόνος τόσος σχετικός. Πρόσωπα που τόσο τυχαία βρέθηκαν στο δρόμο σου. Πρόσωπα που έγιναν για λίγα λεπτά τα πάντα σου. Την άλλη στιγμή μετατράπηκαν σε ένα τίποτα που κάποτε υπήρξε κάτι.]
Σήμερα ακούω ένα τραγούδι που υμνεί τον έρωτα. Στη θύμηση αυτού που ένιωσα χαμογελάω εγκάρδια και τα μάτια μου λαμπυρίζουν. Θα ήθελα όταν πεθάνω να είμαι ερωτευμένη. Με τον ήλιο που τρυπώνει τα πρωινά από τις χαραμάδες, με τις φυλλωσιές των δέντρων μία μέρα βροχερή. Να μαι ερωτευμένη εκείνα τα πρωινά που όλα μοιάζουν να είναι εναντίον μου και να μη με θέλουν. Ερωτευμένη για να αντέξω τις πιο μουντές Δευτέρες του κόσμου. Να μη χρειάζονται αντανακλάσεις, πολλά φρου-φρου κι αρώματα. Ερωτευμένη με την απλότητα, την καθημερινότητα -πόσο σπάνιο. Να νιώσω ένα τσικ κάπου στην καρδιά όταν συναντιέται το βλέμμα του άγνωστου νεαρού με το δικό μου ή να ανατριχιάσω στη σκέψη πως με ακουμπάει. Για να τον σκέφτομαι και να γελάω στο δρόμο. Και μετά να αναρωτιέμαι μήπως τρελάθηκα και να γελάω ακόμα πιο πολύ. Ερωτευμένη για να βρω την άνοιξη μέσα μου και να αγαπήσω την αντανάκλαση μου όταν χαμογελάω. Να βρίσκω χρώμα στην παλέτα της ζωής μου όταν το μοναδικό που διαθέτει φαίνεται να είναι το γκρι. Να μην μπορεί καμία δύναμη να καταπολεμήσει τον έρωτα. Κι όταν απομακρύνομαι για λίγο από αυτόν, πάντα να ξαναγυρνάω. Το τέλος και η αρχή να είναι οι πολύχρωμες πεταλούδες στο στομάχι.
Στα αστέρια / στα καστανά μάτια / στην θάλασσα και τις νυχτερινές βόλτες
*για όλες εκείνες τις φορές που έσπασε κάπου ένα κομμάτι μέσα μου
Πηγή:Κaboom
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου