Ματαιότης ματαιοτήτων | Χαρά Κίρι

Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο "Μεγάλοι Ρώσοι Συγγραφείς" (συνοπτική απόδοση από τον Τάσο Λειβαδίτη) εξεπλάγην. Όχι μόνο από τον όγκο της κλασικής λογοτεχνίας που έχει καταφέρει να συγκεντρώσει ο Τάσος Λειβαδίτης μέσα σε τόσο λίγες σελίδες, αλλά κυρίως γιατί έμαθα από την εισαγωγή ήδη πως ο μεγάλος αυτός ποιητής υπέγραφε όλα αυτά τα μεταφρασμένα αποσπάσματα με το ψευδώνυμο "Α. Ρόκος"- κάτι το οποίο έχει τύχει να διαβάσω και στο παρελθόν, απλά τώρα μου χτύπησε στο μάτι. Το ήθος του καλλιτέχνη και η προσπάθειά του να προβάλει τη δουλειά του και όχι τον εαυτό του, είναι η βεβαιότατη απόδειξη πως ο άνθρωπος αυτός ακολουθώντας πολλά παραδείγματα συγγραφέων, επέλεξε να παράγει ένα τόσο αξιόλογο έργο στην αφάνεια. Ευτυχώς τα αποσπάσματα αυτά διασώθηκαν με αποτέλεσμα να μπορούμε εμείς να μελετάμε τις ιστορίες των μεγάλων Ρώσων συγγραφέων όπως ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι, ο Παστερνάκ και ο Λέρμοντοφ μέσα από το φίλτρο του μεγάλου αυτού ποιητή.

Το βιβλίο σου δημιουργεί το δίχως άλλο προβληματισμούς. Οι ιστορίες, οι οποίες έχουν επιλεχθεί αποτελούν αναμφίβολα τροφή για σκέψη, μέσα από τις δυνατές εικόνες που χρησιμοποιούνται. Ωστόσο, εμένα εκείνο που με προβληματίζει περισσότερο, το οποίο απορρέει μεταξύ άλλων και ως απότοκο της χρήσης ψευδωνύμου, είναι η ματαιοδοξία ως έννοια. Μέσα από συνεντεύξεις που έχω πραγματοποιήσει αυτό το διάστημα, μέσα από ανθρώπους που γνωρίζω, μέρα με τη μέρα ξεπερνάω το "φόβο της έκθεσης" που πολλοί νόμισαν πως έχω. 

Εκτίθεμαι σε ανθρώπους μέσα από κείμενα που δημοσιεύω. Λες και είναι κάτι το τόσο σπουδαίο η έκθεση. Λες και η προβολή μας δεν υφίσταται ήδη μέσα από την κλειδαρότρυπα του facebook. Η έκθεση αυτή καθεαυτή δεν είναι κατακριτέα. Η ματαιοδοξία αυτή καθεαυτή είναι. Είμαστε όλοι πειθήνια όργανα της αποδοχής μας από τους άλλους, είμαστε όλοι φερέφωνα αυτής της ματαιότητας, της ματαιότητας των like και όχι μόνο. Μας ενδιαφέρει να είμαστε συνεπείς, να μην στεναχωρούμε τους άλλους, να προβάλουμε όλα όσα κάνουμε σαν κατορθώματα. Και λησμονούμε. Λησμονούμε όλα εκείνα για τα οποία κάποτε αγωνιστήκαμε, λησμονούμε πολύ περισσότερο το ποιοι πραγματικά είμαστε. Δεν είσαι το όνομα σου, φιλαράκο. Είσαι η στάση ζωής σου. Είσαι πολύ περισσότερο οι άνθρωποί σου. Όχι, όχι η δουλειά σου. Άλλο πάλι και αυτό. Η δουλειά είναι μία αναγκαιότητα, το πάθος για δημιουργία, επίσης. Όμως όλα αυτά, δεν έχουν καμία σημασία αν δεν έχεις κάποιον να τα μοιραστείς.

Μόλις συστήνεσαι με κάποιον σε ρωτάει με τι ασχολείσαι. Με τι ασχολείσαι. Μήτε ποιοι είναι οι άνθρωποί σου, μήτε ποιες εικόνες σε κάνουν να ονειρεύεσαι. Χτίζουμε επιφανειακές σχέσεις, μετράμε τους άλλους σε βιογραφικά και όταν κάποια στιγμή μείνουμε μόνοι και αναλογιστούμε "ποιοι πραγματικά είμαστε εμείς" και ποιοι οι άνθρωποί μας προτιμάμε να ξαναθωρακιστούμε πίσω από τις οθόνες υγρών κρυστάλλων μας και να θαμπωθούμε από μερικές ακόμα ανούσιες εικόνες. Και φτου κι από την αρχή. Εκείνο όμως που τελικά μένει, είναι οι άνθρωποι. Μήτε οι στόχοι που θέτουμε, μήτε οι ασχολίες μας.

Ξεκινάμε το δημοτικό, κάποια στιγμή θα τελειώσει. Το Γυμνάσιο, το ίδιο. Τα ίδια και το Λύκειο. Και το Πανεπιστήμιο, επίσης. Ίσως και η δουλειά. Και τι μένει; Μένεις μόνος έχοντας πετύχει πράγματα, αλλά χωρίς ανθρώπους. Το μόνο που έχεις να δείξεις είναι ένα τεράστιο βιογραφικό και δύο άνθρωποι που ακόμα σε ανέχονται. Δυο άνθρωποι που δε σε εκτιμούν για τη στάση σου, αλλά προσβλέπουν σε σχέσεις συμφέροντος. Αυτή είναι μέσες άκρες η ζωή του δημοσιογράφου. Πολλές άκρες, πολλοί άνθρωποι που θέλουν από σένα και λίγοι άνθρωποι να μοιράζονται με εσένα. Και διερωτάμαι: είναι αυτό ζωή;

Είναι ζωή το να "βαυκαλιζόμαστε με την ίδια μας την εικόνα", όπως είπε πολύ σωστά κάποιος σε μια πρόσφατη συνέντευξη; "Είμαστε η εικόνας μας", μου είπε πρόσφατα ένας φίλος. Λάθος. Είμαστε οι άνθρωποί μας. Και για κάποιους ανθρώπους μπορεί να μην στοιχίζουν οι άνθρωποι. Όμως για εμάς τους τελευταίους ρομαντικούς, οι άνθρωποι είναι που δίνουν αξία στις ζωές μας. Αν τάχα μας αποστερήσεις το δικαίωμα αυτό, δεν είμαστε τίποτα. Πάντα μπορείς να αλλάξεις μια επαγγελματική κατάσταση. Πάντα μπορείς να βρεις συνεργάτες, δουλειά, χόμπι, ένα βιβλίο να σε διασκεδάσει. Όμως, οι άνθρωποι είναι εκείνοι που δε γυρίζουν πίσω. Οι άνθρωποι και οι στιγμές που έζησες μαζί τους.