Να φεύγω | Βασιλειάδη Τσαμπίκα

Με αγόρασαν
λίγα κομμάτια χαρτί
ηλεκτρονικά γράμματα
πλαστικές κάρτες.
Πληρώνω επικοινωνία
με το περίσσευμα μου
κι όλο μου λείπουν πιο πολλά.
Μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω
με αντίτιμο την ίδια την ζωή,
χάρισα απλόχερα τις ώρες μου
κι έμεινα παγωμένη να κοιτάζω τις κουρτίνες
-μέσα σ’ ένα νεκρό δωμάτιο, φυλακή-
με τρόμο
μην τυχόν τις ανοίξω
κι αντί για ανθρώπους
πέσω πάνω σε τοίχο.
Δειλία.
Ο εύκολος ή ο δύσκολος δρόμος;
Έχω εσένα και κανέναν,
γλιστράει από τα χέρια μου ο εαυτός μου
έξι και μισή το πρωί
ενώ εγώ προσπαθώ να συνέλθω
και νύχτα ακόμα φορώντας τα γυαλιά μου
προετοιμάζω την συνάντηση μου με τον ήλιο.
Όλο προσπαθώ να φύγω
κι όλο κάνω τα πάντα για να μείνω εδώ
για λίγο
όσο λίγος είναι ο χώρος που απέμεινε
μες το κεφάλι μου για να φυτρώνει η λογική.
Γεμίζουν οι φάκελοι
και κλείνουν τα στόματα
τα μάτια μου.
Γεμίζουν οι φάκελοι κι αδειάζουν πριν το καταλάβω.
Κι ήρθα να πάρω έναν και να φύγω βιαστικά
να κλείσω μέσα αυτά που μισώ
πριν κλείσουν εκείνα εμένα.
Παγιδεύτηκα.
Και από το λίγο φως που μπαίνει κάποιες μέρες
ανακάλυψα πως ο φάκελος είναι τρύπιος.
Κάθε μέρα χάνω κι από κάτι.
Κάποιες μέρες πιο πολλά.
Τις νύχτες χάνω τα πάντα.
Όταν ανοίξω και πάλι τα μάτια μου δεν θα έχω τίποτα.
Και θα παλεύω πεσμένη στα γόνατα
για ένα καλύτερο μέλλον
που μου βάζει το μαχαίρι στο λαιμό.
Τώρα πια δεν υπάρχω-παρά μόνο στα χαρτιά.
Ελπίζω στην επόμενη μου γέννηση να υπάρχουν περισσότεροι
έξοδοι κινδύνου.
Να μπορώ να φεύγω
να φεύγω
να φεύγω
να μπορώ να επιβιώνω
δίχως να το ξεπληρώνω με την ίδια μου τη ζωή.