Συγκατοίκηση | Ανδρέας Παπάζογλου

Δεν θα 'σουν θάνατος γλυκιά

Θάνατος λατρεμένη

Αν τρέχοντας σαν έφηβο κι αγάμητο αγρίμι

Χιμούσες να φιλήσεις τον λαιμό μου

Κάπου και κάποτε κοινά

Κάποια εποχή αδιάφορη

Στον ύπνο ή στην λεκάνη

Και αν δεν ήμουν από γυαλί και μέλι

Ίσως και να με πείραζε ο τρόπος

Που πλέεις κάθε μέρα στην ανάσα μου

Ή που έσκισες τα μάτια μου

Για να 'χεις ένα μέρος για να ζεις

Δεν παραπονιέμαι όμως

Αλήθεια

Κι αν λίγο σε φοβάμαι

Είναι γιατί είσαι πάντα εκεί

Κι είμαι κι εγώ εκεί

Και μια ζωή χωράμε με το ζόρι, δηλαδή

Μα είσαι καλή

Και είσαι γλυκιά

Κι είσαι τα πάντα

Όσο κι όπως τα πάντα με γαμούν

Μειλίχιο χαμόγελο πάνω απ' την τάβλα του χασάπη

Νούμερο του ΕΟΠΥΥ 8:05 ακριβώς

Ή μπόχα έξω απ' το εργοστάσιο του Παυλίδη

Που, ρε πούστη, σοκολάτα φτιάχνουν

Θα 'πρεπε να μοσχοβολάει

Και δεν παραπονιέμαι

Αλήθεια

Μα λίγο σε βαρέθηκα

Φίλη γλυκιά και θάνατε γλυκέ μου

Βλέπεις

Σιωπήσαμε τόσο καιρό

Που σιώπησε ο καιρός εμάς

Και δεν θυμάμαι πια πώς να μιλώ ή να κλαίω

Μόνο τα μπούτια σου, αλαβάστρινα χτικιά

Στιλπνές, παραμυθένιες τυρρανίες

Να πνίγουν στοργικά τις φασαρίες μου

Θυμάμαι

Και

Βαρέθηκα

Χάσου λοιπόν και λείψε

Λείψε σα να μην σ' έμαθα ποτέ

Και λείψε μου για πάντα

Σαν κάτι που ονειρεύτηκα μικρός

Πολύ μικρός

Χύσου μακριά μου κι έξω μου

Πάρε τη νύχτα σου αγκαλιά

Και ξεκουμπίσου

Σ' αγαπώ

Artwork: Apollonia Saintclair