Πεταμένες ζωές | Αλέξανδρος Νασόπουλος

παρατημένες να ασθμαίνουν σε αρχεία και πρωτοκολλημένα έγγραφα,
σε ντουλάπες πεθαμένων μητρώων,
σε διαταγές “ανωτέρων” και σε χωματοσκέπαστα βλέμματα,
σε έρωτες που πέθαναν από την πρώτη ματιά ,
σε σκονισμένες γλάστρες που περιμένουν στωικά την κατεδάφιση του κτιρίου ,
να χαϊδευτούν λιγάκι από τον ήλιο και το ανεμοσκόταδο,
σε ξεκοιλιασμένους  φακέλους να κρέμονται σκονισμένα λάστιχα και συνδετήρες

με άδεια μάτια,

μαγεμένα από δείκτες ρολογιού και ασπρόμαυρες οθόνες
πνιγμένα στην εκκωφαντική απουσία τους
και τις νεκρές καλημέρες ,
συναδέλφων των οποίων το χαμόγελο αγνοείται.

Λυπούμαι τους δημόσιους υπαλλήλους
που απ’την θάλασσα των στεναγμών τους,
ψαρεύουν μελανιασμένα τα όνειρά τους,
που κάποιοι απ’αυτούς απεγνωσμένα
σέρνουν την καμπούρα τους σε χαραμάδες ουρανών ,
που έχουν ξεχαστεί σε κάποιο σκονισμένο παραθύρι ,
που τα χαμόγελά τους κάνουν να γελάνε
όλα τα κλάματα και οι απελπισιές του κόσμου.