Δε θα 'πρεπε να 'μουν εδώ, ούτε να περιμένω η ώρα να περάσει. Θα 'θελα όταν σηκώνω το κεφάλι να μη βλέπω ταβάνι, μόνο αστέρια και ουρανό. Δε θα 'πρεπε να έχω ένα σώμα μουδιασμένο, καλύτερα ένα σώμα κουρασμένο. Καλύτερα να κυλιέμαι στα γρασίδια παρά να ξαπλώνω στο πάτωμα. Βαρέθηκα τις ταινίες με ευτυχισμένο τέλος και τους στίχους-παραμύθια. Λαχταρώ να δω μάτια ζωντανά και να ακούσω γέλια αβίαστα. Λες και ξεμάθαμε πια την ειλικρίνεια. Και ούτε θα 'πρεπε να αναστενάζω κάθε φορά που βλέπω ένα αεροπλάνο, ούτε να μελαγχολώ στο άκουσμα μιας παλιάς μελωδίας. Θα 'θελα να 'ρθεις και να με πάρεις από το χέρι. Γιατί διάβασα εκείνο το πληκτικό βιβλίο, έβαλα εκείνο το σιχαμερό φόρεμα και γιατί έκανα όλα όσα έπρεπε να κάνω. Γιατί τώρα διψώ για κάτι που ανέκαθεν ήταν δικό μου, προτού βρωμίσουν οι μέρες μου ραστώνη. Πες μου μόνο πως δεν θα αργήσεις. Κι αύριο μέρα δεν είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου