27 Νοεμβρίου 2014 | Χρήστος Κάρτας

Είναι Πέμπτη βράδυ
και κάθομαι μόνος στην ταράτσα της σχολής μου
μια σιγανή βροχή του Νοεμβρίου μου θρυμματίζει την αξιοπρέπεια
η Εθνικής Αμύνης φαίνεται σαν ξεκοιλιασμένη αρτηρία
η σειρήνα ενός ασθενοφόρου με ανατριχιάζει
δίπλα υψώνεται το Τμήμα Βιολογίας
σαν φρούριο απόρθητο που θέλει να ξυπνήσει τον Μεσαίωνα
η πόλη ένα καμένο δάσος
γεμάτο τράπεζες, νοσοκομεία, κέντρα αποτοξίνωσης,
μπουρδέλα, φυλακές
η πόλη ένα καμένο δάσος
που τρέφεται με ανθρώπους που φοβούνται τους ανθρώπους
η πόλη ένα καμένο δάσος
που μέσα του με κυνηγάνε λύκοι
η πόλη ένα καμένο δάσος
κι εγώ σαν σήμερα γεννήθηκα
και πρέπει να δικαιώσω τις ευχές των φίλων.
Έλα γαλήνη των φθινοπωρινών δειλινών  
και τάισε τη δίψα μας για ελευθερία
έλα λατρεμένη μελαχρινή συμφοιτήτρια
και κάνε τον έρωτα ασπίδα να μένει πάντα φλογερή η νιότη μου  
έλα και κάνε τη βροχή να με ακολουθεί όπου πηγαίνω
να μου διαλύει τις αρθρώσεις καθώς ενώνω το τραγούδι με τον πόνο
για να θυμάμαι πως είμαι ζωντανός
βοήθησέ με να φωνάξω
να πω σε όποιον βλέπω
για μέρη που η αγάπη είναι μια όαση χωρίς επιστροφή.

The CS (Counter- Strike) Project: «Σκιές στην Πόλη»