Το βουνό. | Nuwanda

Υπάρχουν άνθρωποι
που κυνηγούν
την αιωνιότητα
την ευτυχία 
την εκδίκηση
υπάρχουν άνθρωποι
που πολεμούν
μα εγώ
απλά αφήνομαι
ανάμεσα στην αιωνιότητα
και σ' ένα στερνό
συνθηματικό σου βλέμμα
πάντα θα επιλέγω
με μια καυστική ατάκα
-για να ακούσω
το όμορφο γέλιο σου-
να πέφτω από χίλιους γκρεμούς
για να τσακίζομαι στα κόκκαλα της πλάτης σου
να σκίζουνε τη σάρκα μου γυαλιά
για ένα από τα ξακουστά σου χάδια
να καίγομαι από άσβηστη φωτιά
μόνο για να σε ακούω να ανασαίνεις.
Υπάρχουν άνθρωποι
που φοβούνται το θάνατο
μα εμένα
ούτε ο θάνατος
κι ούτε και όλοι οι άνθρωποι
με συγκινούν
αφού ανεβαίνουμε μαζί το βουνό
αφού παλεύουμε μαζί τις αρκούδες
κοιτάζουμε μαζί το φεγγαράκι
πώς άραγε γυρνάς
καμιά φορά και με αντικρίζεις
λες και δεν ξέρεις
πως δεν πολεμώ
πως δε φοβάμαι
γιατί μπορώ και γλυκά σε αγγίζω
και ξαφνικά
με αγγίζεις κι εσύ
τα πάντα εκρήγνυνται
με αγγίζεις κι εσύ
όμορφα που 'ναι
με αγγίζεις κι εσύ
τι πιο ωραίο στον κόσμο
με αγγίζεις και είσαι εσύ το βουνό
που από πίσω σου προβάλλει ο ήλιος
είσαι εσύ η κορυφή η χιονισμένη
τα ρυάκια που χαράζουν τη στεγνή τη γη
είσαι εσύ τα πανύψηλα δέντρα
το πυκνό γρασίδι και
οι λύκοι με τα μάτια που γυαλίζουν
Μόνο με ένα φιλί
διψασμένο και αχόρταγο
από δυο σταλιές τιποτένια ανθρωπάκια
γίνεσαι εσύ το θεόρατο ηφαίστειο
κι εγώ η λάβα η πορφυρή
που ρέει στα σωθικά σου
γίνομαι εγώ η ατέλειωτη θάλασσα
κι εσύ ο μαύρος ουρανός
με τους κομήτες και τα πεφταστέρια.
Γινόμαστε ο χρόνος
και η απουσία του χρόνου
η αγία δικαιοσύνη και
η φριχτή αδικία
το φως το πανίσχυρο
το άγριο σκοτάδι
και στο ημίφως αυτό της ανατολής
που τόσο σ' αρέσει
δεν υπάρχει τίποτα
που να μην έχουμε κατακτήσει
δεν υπάρχει τίποτα 
που να μη μας ανήκει
τίποτα που να μπορούσε
να μας κάνει περισσότερους
τα πάντα είναι έρωτας
κι εμείς είμαστε τα πάντα.
Υπάρχουν άνθρωποι
που μας κυνηγούν
που μας πονάνε
που θέλουνε να μας εκδικηθούν.
Αγκάλιασέ με
φίλα με κι άλλο
κι άλλο κι άλλο
ξέρεις πως δε με συγκινούνε πια
οι άνθρωποι.

Mihály Zichy