Σταγόνες μιας παράδοξης αδημονίας
κυλάνε στο πρόσωπο μου.
Λαχανιασμένος, θωπεύω κάπως νωθρά
το καρδιογράφημα των πεσόντων σκέψεων.
Ανάβω ένα τσιγάρο
για τα επινίκια.
Για ακόμα μια φορά με νίκησε...
η αφελής,
η αγγελοκρουσμένη μου
ψυχή.
Για ακόμα μια φορά
με έπιασε από τον λαιμό,
με στρίμωξε στη γωνία
και επέβαλε
με ένα θριαμβευτικά σιωπηρό χαμόγελο
την αλλόκοτη θέληση της.
Ποιος ξέρει
για που θα σαλπάρει
απ' αύριο κιόλας.
Με ποιο όνειρο θα φλερτάρει ανόητα
ετούτη τη φορά ;
Θα ντυθώ Κολόμβος άραγε
ή πάλι Δον Κιχώτης ;
Το τσιγάρο πάγωσε
στα πυρακτωμένα από τον ενθουσιασμό
χείλη μου.
Νανουρίζω βιαστικά το λιγοστό,
πορσελάνινο φως.
'Ήρθε η ώρα να αποσυρθώ.
για σήμερα.
'Οχι, μην τρομάζεις,
δεν θα πάω μακριά.
Να! σχεδόν έφτασα.
Στα σκαλοπάτια του παραλόγου.
Εκεί που υφαίνω την ψυχή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου