|
|
NON FICTION
| |
|
|
| Γιατί ξέσπασε η κρίση; Γιατί είχε τέτοιο βάθος και διάρκεια; Πώς εξηγείται ο τρόπος με τον οποίο αντιδράσαμε; Και το πιο σημαντικό: Μπορεί τελικά να βγει κάτι καλό από όλη αυτή τη δυσάρεστη ιστορία; Τα κείμενα που περιλαμβάνονται σε αυτό το βιβλίο συνθέτουν ένα μωσαϊκό που ξεπερνά την άμεση επικαιρότητα, κάτω από το φως της οποίας γράφτηκαν, αναδεικνύοντας έτσι μια σειρά προβληματισμών για το παρόν και, ιδιαίτερα, το μέλλον της χώρας μας.
«Τα τελευταία εφτά χρόνια κυριάρχησαν οι αυταπάτες και οι ψευδαισθήσεις αντί της αυτογνωσίας και της διόρθωσης των σφαλμάτων που κάναμε ως κοινωνία. Όσο όμως επιμένουμε να πορευόμαστε στους λάθος δρόμους, τόσο θα παραμένουμε παγιδευμένοι στο τέλμα, με το φάσμα της καταστροφής να επικρέμεται πάνω μας. Αντίθετα από πολλούς (τους περισσότερους;), θεωρώ πως η χώρα μπορεί να τα καταφέρει και να κάνει το μεγάλο άλμα καθώς διαθέτει πολλά πλεονεκτήματα, πολύ περισσότερα απ’ ό,τι πιστεύουμε. Αρκεί να τα αναγνωρίσουμε και να τα εκμεταλλευθούμε σωστά». Σ.Ν.Κ
|
| |
| | |
|
|
Σήμερα, πάνω από εβδομήντα χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου, το κυνήγι των Ναζί φτάνει στο τέλος του. Οι καταζητούμενοι και οι διώκτες τους είναι ελάχιστοι πια. Τώρα η ιστορία τους μπορεί και πρέπει να ειπωθεί. Μετά τη Δίκη της Νυρεμβέργης και την αρχή του Ψυχρού Πολέμου, ο κόσμος έπαψε να ενδιαφέρεται για τη δίωξη των Ναζί. Πολλοί χαμηλόβαθμοι εγκληματίες εξαφανίστηκαν ανάμεσα στα εκατομμύρια των ανθρώπων που προσπαθούσαν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους σε μια νέα Ευρώπη, ενώ εκείνοι που ένιωθαν ότι κινδύνευαν περισσότερο εγκατέλειψαν την ήπειρο. Μέσα από δημοσιογραφική έρευνα, προφορικές μαρτυρίες και πλούσιο φωτογραφικό υλικό, το βιβλίο αυτό αφηγείται την ιστορία μιας μικρής ομάδας ατόμων που αναζήτησαν τους δράστες ως τα πέρατα του κόσμου, αποφασισμένοι να μην αφήσουν τις θηριωδίες τους ατιμώρητες. Ο Andrew Nagorski καταγράφει με μοναδική αφηγηματική δεινότητα, που άλλοτε σοκάρει και άλλοτε συναρπάζει, τις έρευνες φημισμένων κυνηγών Ναζί, όπως του Σιμόν Βίζενταλ, της Μπεάτε και του Σερζ Κλαρσφέλντ, αλλά και το έργο εκείνων που δούλευαν στη σκιά, όπως του αμερικανού Μπέντζαμιν Φέρεντς, αρχεισαγγελέα στη «μεγαλύτερη δίκη ανθρωποκτονίας στην Ιστορία», και του Γουίλιαμ Ντένσον, που καταδίκασε τους πιο διαβόητους φύλακες στρατοπέδων συγκέντρωσης. Η δράση τους και η φιλοσοφία δικαίου που πρεσβεύουν αποτελούν παρακαταθήκη για κάθε λαό, ιδιαίτερα σε ταραγμένους καιρούς.
«Οι Κυνηγοί των Ναζί δεν είναι μια εξωραϊσμένη ιστορία της μεταπολεμικής επιστροφής της Ευρώπης από την κόλαση, αλλά στην ουσία μια υπενθύμιση ότι η εποχή της βαρβαρότητας δεν έπρεπε και δεν μπορούσε να τερματιστεί χωρίς την Ύβρη να ακολουθεί η Νέμεσις. Δεν ήταν καθόλου αυτονόητη αυτή η εξέλιξη και διόλου αναμενόμενη όταν τον Μάιο του 1945 τα όπλα σίγησαν. […] Η κληρονομιά που αφήνουν οι κυνηγοί αυτοί πίσω τους θα αποτελεί “κτήμα ες αεί” για τις επερχόμενες γενιές». Από τον πρόλογο του Στράτου Ν. Δορδανά
«Μια βαθυστόχαστη, σαρωτική εξιστόρηση της αδυσώπητης αναζήτησης για δικαιοσύνη». The Washington Post
|
|
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου