Στερεότυπα | Χάρις Γεωργίου

Το τελευταίο διάστημα έχουν έρθει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος διάφοροι μουσικοί για τα άσματα που επιλέγουν να τραγουδήσουν ή ακόμα και για τις συνεργασίες που αυτοί έχουν πραγματοποιήσει. Όσο καλό και να είναι το αποτέλεσμα, εμείς εμμονικά συνεχίζουμε να κράζουμε γιατί δε μπορούμε να δεχτούμε ότι αποφάσισαν να ερμηνεύσουν ένα κομμάτι διαφορετικού είδους από αυτό που έχουμε συνηθίσει ή γιατί επέλεξαν να κάνουν μία συνεργασία έξω από τις συνηθισμένες.

Το stereotyping, ωστόσο, δεν είναι μέθοδος, η οποία συναντάται μόνο στη μουσική. Δεν είναι λίγοι εκείνοι, οι οποίοι έχουν φέρει διάφορες ταμπέλες ανάλογα με το επάγγελμα, το οποίο έχουν επιλέξει, γεγονός, το οποίο τους περιορίζει. Και τι θέλω να πω με αυτό;

Είσαι διεθνολόγος; Δε μπορείς να είσαι fashion blogger. Είσαι οικονομολόγος; Δε μπορείς να είσαι τραγουδιστής. Γενικά, έχουμε αυτή την εσφαλμένη στερεοτυπική αντίληψη, η οποία ταυτίζει ανθρώπους με καταστάσεις και τους ταμπελοποιεί, λες και είναι πράγματα. Είσαι ροκ; Δε μπορείς να παρεκλείνεις και να δοκιμάσεις κάτι άλλο. Είσαι σκυλού; Δεν έχεις δικαίωμα στην ποιότητα. Ωστόσο, η διαφορά ενός ανθρώπου έγκειται στο γεγονός ότι δεν είναι πράγμα με καθορισμένη μορφή, ότι ανεξάρτητα από το τι είναι και το τι έχει ήδη κάνει, πάντα μπορεί να διαφοροποιήσει επιλογές ή να δοκιμάσει πράγματα. Άλλωστε, αυτή είναι και η μαγεία μας. Ότι μέσα από τις επιλογές μας συνειδητοποιούμε, καταλαβαίνουμε και αφομοιώνουμε καταστάσεις. Κρατάμε ότι μας κάνει, πετάμε ότι μας ξενίζει. Ωστόσο, ποιος είναι εκείνος που θα μας αφαιρέσει το δικαίωμα στην αλλαγή; Εκείνος, ο οποίος θα μας περιορίσει;

Αν μη τι άλλο το να πειραματίζεσαι με νέα είδη - μουσικά στην προκειμένη, ή με νέα χόμπι και ενδιαφέροντα, σημαίνει ότι είσαι ένας άνθρωπος πολύπλευρος, ότι είσαι περίεργο παιδί που λέω εγώ. Και αυτό πάντα κάπου σε πάει. Το να εξερευνείς πράγματα και καταστάσεις, δε σε καθιστά προδότη αυτού που πρεσβεύεις. Σε καθιστά περίεργο. Και μόνο όσοι έχουν την περιέργεια, μπορούν να αποκτήσουν και την γνώση.

Το να κάθεσαι παθητικά και να σχολιάζεις μέσα από ένα πληκτρολόγιο τις επιλογές των άλλων, δε σε καθιστά μήτε καινοτόμο, μήτε σου προσθέτει κάποια περαιτέρω γνώση. Σε καθιστά ανάπηρο, σαν έναν ηλικιωμένο συνταξιούχο που το μόνο που 'χει μάθει είναι να στηλιτεύει τη νεολαία που ζει, που κάνει επιλογές - λάθος ή μη. Σε καθιστά παθητικό δρων της ίδιας σου της ζωής.