Τι πιο μαγικό.
Ονειρεύεσαι την ύπαρξή της,
όσο αυτή είναι μακρυά.
Φαντάζεσαι πως ξυπνάς δίπλα της.
Κοιμάσαι νιώθοντας την ανάσα της
να καίει τον λαιμό σου
όπως τότε που κάτω απ'το λευκό σεντόνι
σας έπαιρνε ο ύπνος αγκαλιά.
Τότε που το άρωμα των μαλλιών της έμοιαζε μεθυστικό
και χωρίς αυτό δεν μπορούσες να κοιμηθείς.
Δεν μπόρεσες.
Οι νύχτες πια φαντάζουν ατελείωτες.
Με τα μάτια ορθάνοιχτα και το μυαλό κουρασμένο
ψάχνεις απεγνωσμένα αυτό το ίδιο άρωμα για να κοιμηθείς.
Μάταιο.
Κι αν βρέχει, κάτσε σπίτι.
Άνοιξε το παράθυρο και στάσου κοντά.
Οι σταγόνες που θα χτυπούν το περβάζι
θα πέφτουν στο πρόσωπό σου
και θα μπλέκονται με τα δάκρυά σου
τόσο που δεν θα τα νιώθεις πια.
Σκέψου την δροσιά τους,
την ίδια δροσιά που κάποτε ένιωθες
όταν αυτή σε κοιτούσε.
Όταν τα χείλη της ακουμπούσαν τα δικά σου,
τόσο απαλά και απρόσμενα όμορφα.
Την ίδια δροσιά, όταν ξαπλωμένοι στο νωπό χορτάρι,
με τα άστρα να φεγγίζουν,
ο αέρας της πόλης διαπερνούσε τα πρόσωπά σας.
Η μικρή σας απόδραση.
Η βροχή δεν θα κοπάσει.
Όσο αυτή δεν είναι εκεί να σκουπίσει τα δάκρυά σου,
να ακουμπήσει τα χείλη της στα δικά σου,
να κλείσει το παράθυρο
για σένα πάντα... θα βρέχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου