Στο καινούριο μου γραφείο, χτισμένο ξένο απο ξένους, μισή ωρα απο το σπίτι μου, βρήκα ενα πολιτικό χάρτη "φοιτητικά κολλημένο" με σελοτέιπ στον τοίχο με τι μια του άκρη ξεκολλημένη να κρέμεται και να με περιμένει.
Παραδίπλα ενα τραπεζάκι βάση, που ξεκουράζονται πάνω του ένθετα περιοδικά εφημερίδων κυρίως και ενα βαρύ γραφείο ξένο κι αυτό.
Απο την μπαλκονόπορτα βλέπω τη γειτονιά μου, στην ευθεία στους πρόπωδες του λόφου.
Εκεί δημιουργώ, ταξιδεύω με το χάρτη, γελάω ή πονάω και κλαίω στη γλώσσα μου.
Αυτός ο χώρος είναι ενας υπομονετικός φίλος. Αγκαλιάζει κάθε εμένα και κάθε αλλαγή στη διαθεσή μου.
Στεγάζει τα μυστικά μου, τις επιθυμίες μου, καλύπτει τις πίκρες μου και ακούει τις μουσικές μου.
Με ακούει να εξιστορώ κομμάτια απο τη ζωη μου. Αλλά δεν έχει ιστορίες απο άλλον τόπο να μου πεί, παρα μόνο με ακούει με φιλόξενη υπομονή.
Δεν παύει να είναι ενα ξένο γραφείο, χτισμένο απο ξένους για ξένους.
Παραδίπλα ενα τραπεζάκι βάση, που ξεκουράζονται πάνω του ένθετα περιοδικά εφημερίδων κυρίως και ενα βαρύ γραφείο ξένο κι αυτό.
Απο την μπαλκονόπορτα βλέπω τη γειτονιά μου, στην ευθεία στους πρόπωδες του λόφου.
Εκεί δημιουργώ, ταξιδεύω με το χάρτη, γελάω ή πονάω και κλαίω στη γλώσσα μου.
Αυτός ο χώρος είναι ενας υπομονετικός φίλος. Αγκαλιάζει κάθε εμένα και κάθε αλλαγή στη διαθεσή μου.
Στεγάζει τα μυστικά μου, τις επιθυμίες μου, καλύπτει τις πίκρες μου και ακούει τις μουσικές μου.
Με ακούει να εξιστορώ κομμάτια απο τη ζωη μου. Αλλά δεν έχει ιστορίες απο άλλον τόπο να μου πεί, παρα μόνο με ακούει με φιλόξενη υπομονή.
Δεν παύει να είναι ενα ξένο γραφείο, χτισμένο απο ξένους για ξένους.
Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου