Τις Κυριακές πληρώνω τα πάθη του Σαββάτου.
Για λίγο τις ζωές γευόμαστε, τις ζωές που δεν ζήσαμε , τις ζωές που τολμήσαμε να ονειρευτούμε.
Kαι κουβαλάμε κάπνα και αγκαλιές και αλκοόλ και οσμές Σαββατιάτικες στο δέρμα μας.
Τις Κυριακές του Δεκέμβρη το φως είναι σκληρό , πέφτει επάνω μας σαν θηρίο με νύχια να μας κατασπαράξει. Οι βραδινοί φίλοι σκιές πια, εξαϋλώνονται στο πρώτο φως της ημέρας διαδρομή Ομόνοια – Πειραιά και ένα χέρι τους τραβά μακριά.
Τώρα κάθομαι ήσυχα και τρώω πρωινό, σάρκες και μουσικές καταπίνω, μνήμες περιμένοντας να τρέξω. Μακριά από τους ίσκιους μου, πιο γρήγορα από εχθές.
Αργείς να φανείς και πήρε να βραδιάζει
και στα ηχεία σκούζει το πιάνο του Satie.
Απόψε θα τρέξω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου